We staan weer op de valreep van een nieuwe jaar. Weldra laten we 2014 achter ons en belanden we automatisch in het jaar 2015 alweer. Een cliché van jewelste, maar waar blijft de tijd? 2015 wordt hoe dan ook een bijzonder jaar voor mij.
Ergens eind jaren 90 werkte ik als verkoper bij De Harense Smid. De prachtige elektronicaketen die recentelijk tot een einde van zijn bestaan kwam. Een faillissement was niet langer meer te voorkomen en BCC neemt de winkels over. Ondanks dat ik er met plezier werkte, merkte ik toch al vrij snel dat het niet helemaal was wat ik zocht. Vandaar dat ik ook niet twee keer na hoefde te denken toen ik in de krant, zo ging dat destijds nog, las dat Tiel Utrecht Verzekeringen op zoek was naar verzekeringsadviseurs. Verzekeringen? Daar had je toch enorme opleidingen voor nodig? Dat kon je toch niet zomaar even worden? Twee jaar werkervaring vereist stond er bij. Precies het aantal jaren dat ik werkzaam was op dat moment.
De stoute schoenen zaten me als gegoten en ik toog in mijn Peugeot 205 GTI naar het Utrechtse. Voor de gelegenheid had ik me toch maar netjes aangekleed. Pantalon, blouse en stropdas, een colbertje leek me wat overdreven. Nog geen 10 seconde nadat ik plaats had genomen aan tafel bij twee heren op middelbare leeftijd kreeg ik de vraag waarom ik geen colbertje aan had. De toon was gezet. Na een half uur vragen te hebben beantwoord die allemaal gingen over waarom ik nou toch in hemelsnaam de verzekeringsbranche in wilde mocht ik weer gaan, ik zou weldra iets horen. Met een rood hoofd en klotsende oksels reed ik weer terug naar het Brabantse.
Wie schetste dan ook mijn verbazing toen ik een week erna te horen kreeg dat ze me graag wilde aannemen. Of ik nogmaals naar Utrecht wilde komen om een arbeidscontract te tekenen met een salaris welke ruim 2 keer zo hoog lag als wat ik op dat moment bij De Harense Smid verdiende? Vooruit, dat wilde ik wel. En of ik snel met de interne opleiding kon beginnen? En zo zat ik een week later in de opleidingslokalen van de middelgrote verzekeraar en werd ik aldus opgeleid tot een heuse verzekeringsadviseur!
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik nog wel erg jong was en dat merkte ik ook wel. Klanten hadden soms wat moeite om een jonge gast van begin 20 serieus te nemen en hoewel ik toch mijn targets haalde strandde dit avontuur na zo'n anderhalf jaar. Mede omdat Tiel Utrecht werd overgenomen door De Goudse en wij als adviseurs in loondienst de mogelijkheid kregen om het klantenbestand als ondernemer over te nemen. Hier vond ik me toch echt nog niet rijp genoeg voor. Dit duurde nog tot medio 2006 toen ik besloot om opnieuw stoute schoenen aan te trekken en ik samen met een vennoot besloot alsnog voor mezelf aan de slag te gaan.
We hadden daarbij een duidelijk keuze gemaakt. Mijn vennoot zou de theorie op papier blijven bijhouden, ik zelf was er vooral voor de praktijk(ervaring). Een goede combinatie tot de AFM echter in al haar wijsheid besloot dat werkelijk een ieder die actief is in de financiële branche moet beschikken over alle denkbare diploma's. Naast een enorme investering in leertijd ook een enorme financiële investering. De keuze was niet makkelijk maar ik maakte hem toch. Ik besloot te stoppen in de mijn zo geliefde verzekeringsbranche.
Dus zo wordt 1 januari 2015 een bijzondere datum. Een periode van ruim 15 jaar komt aan zijn end. Ik kijk zoals altijd met frisse moed vooruit en heb zin in de toekomst maar het voelt toch best even vreemd.
dinsdag 23 december 2014
zaterdag 29 november 2014
Dikke Piet
Het moet ergens in 1992 zijn geweest. Mark en ik hebben besloten dat we ook maar eens een uitwedstrijd van TOP moeten gaan bezoeken. Er staat een wedstrijd uit bij AZ op het programma en we horen dat er een busreis naartoe wordt georganiseerd. Opgeven in de café Amstelbron staat er bij, en zo geschiedde.
Enkele dagen later nemen wij, twee jonge gasten van 16 en 17 plaats in een bus van zo'n 60 ervaren supporters. We hebben er zin in en tijdens de reis merken we dat er van alles is georganiseerd. Zo ook een loterij waarbij er van alles te winnen valt. Te denken valt aan worsten en consumptiebonnen. De organisator van deze loterij? Piet Heesbeen...
'Dikke Piet' is dan al een markant figuur binnen het Osse. De man figureerde immers in een landelijke televisie reclame van UNOX, het bedrijf waar hij tot aan zijn pensioen trouwe dienst aan leverde. Daarnaast was Piet, oorspronkelijk uit Zaltbommel, een echte TOP man geworden. Tijdens de gouden amateur jaren, de grootste club van Oss was op dat moment de meest succesvolle amateurclub van Nederland, was Piet er altijd, en zeer nadrukkelijk aanwezig. De 'oude garde' kent nog precies het plekje waar hij altijd stond, de tegenstander angst in aan het boezemem met zijn harde stem. Hij maakte de keeper van ik meen Geldrop eens uit voor 'dik zwijn', de lachers daarmee op zijn hand krijgend. Piet woog op dat moment zelf naar schatting zo'n slordige 150 kilo.
Gaandeweg leerden wij zijn zoon Johnny ook steeds beter kennen. Overal waar Piet ging drinken, en dat deed hij maar wat graag, was Johnny ook om zijn vader naar huis te escorteren. Steevast noemde hij hem James, hij was immers zijn chauffeur. Niet dat Piet zijn kinderen niet als volwaardig zag, het tegendeel is waar. Hij had werkelijk alles voor zijn twee kinderen over en hielp ze daar waar maar mogelijk was. Wat hebben we van Piet genoten in de Amstelbron. Zo beoogde hij ooit aan Yuri Cornelisse dat hij hem iets zou geven als hij zou scoren tegen onze vijand FC Den Bosch. Hoewel de jeugdige Yuri nog niet kon rekenen op een vaste basisplaats viel hij toch in en scoorde hij zowaar ook nog. Na de wedstrijd in de kroeg kwam Piet uiteraard zijn belofte na. Hij gaf Yuri de keuze, of hij zou de hele kroeg trakteren op een aantal rondjes of hij zou 100 gulden handje contantje krijgen. Yuri koos, tot teleurstelling van velen, het laatste.
Wij als vriendengroep kregen later wat onenigheid met de café eigenaar van de Amstelbron en gingen op aanraden van Dikke Piet voortaan naar een andere kroeg in Oss. Het werd café De Wittenberg. Tot op de dag van vandaag een goede keuze, we komen er na 15 jaar nog steeds met heel veel plezier. We hebben we veel vaste klanten zien komen en gaan, maar Piet was er altijd. Ons elftal liep met hem weg, grof gebekt en altijd zijn woordje klaar. Het mooi aan Piet was dat hij dit ook kon doen bij onze vrouwen. Iedereen mocht hem en werkelijk alle vrouwen vonden het prima om Dikke Piet zijn gevraagde kusje te geven. Zijn vrouw Ria lachte dan het hardste en zei dan maar 'ouwe gek' en alles was weer goed. Ik herinner me een middag dat Piet een keer flink aan het bier zat met de loop krukken naast zijn stoel. De jicht aanval was weer hevig geweest en hij slikte daarvoor zware medicijnen. Ik merkte nog op in mijn redelijke onschuld dat bier dan wellicht niet zo goed voor hem zou zijn. Piet reageerde op zijn kenmerkende manier. 'Dan maar kapot!!'
De laatste jaren kwam Piet steeds minder in de kroeg. Zijn gezondheid en met name zijn hart lieten hem in de steek. De geest wilde nog wel, het lichaam niet meer. Wij kregen als vriendengroep kinderen en niet een keer sloegen Piet en Ria over om op kraamvisite te komen en een flink cadeau af te geven. Hier genoot hij zienderogen van. Maar het lichaam protesteerde steeds meer.
En zo kwam het dat Mark en ik, ruim 20 jaar na dato weer samen ergens heen gaan. Dit keer om voor de laatste keer op bezoek te gaan bij Piet en Ria. We hebben te horen gekregen dat de dokters niets meer kunnen doen voor hem en dat hij inmiddels 24 uur bewaakt wordt omdat hij elk moment zijn laatste adem uit kan blazen. We zitten nog een keer aan de tafel en drinken koffie en eten koekjes. We praten nog even over voetbal, onze Johnny, TOP en De Wittenberg en staan dan toch maar op om te gaan. Een laatste handdruk en een bijzonder verzoek van Piet. 'Zouden jullie een minuut stilte willen houden voor de wedstrijd?' Een kleinere moeite is nauwelijks denkbaar, we zeggen uiteraard meteen toe.
Morgen zullen we voor de wedstrijd stil staan bij Dikke Piet. Hij overleed vannacht op slechts 68 jarige leeftijd. Het ga je goed ouwe en bedankt voor alles!
donderdag 27 november 2014
Alles in 1
'Heb jij eigenlijk plezier in je werk, Ramon?' Deze vraag kreeg ik laatst gesteld. Ik bedacht me even wat ik nou eigenlijk van mijn werk vond en realiseerde me dat ik het niet eens als werk zie. Maar als een combinatie van bezigheden die uiteindelijk, als het goed is tenminste, ook nog wat geld opleveren.
De combinatie van werkzaamheden pakken zich soms samen in een enkele afspraak. Een roep om hulp kwam er uit een plaats in midden Brabant waar al drie jaar lang een op het oog leuke hoekwoning te koop staat. Ik belde de eigenaar en maakte een afspraak om langs te komen. 'Ik zal oe merrugu wel ut heule verhaal utlegge.' Ik lustte na binnenkomst inderdaad wel un bekske koffie en luisterde naar het verhaal dat komen ging. De man was al 60 jaar en was 28 jaar gelukkig getrouwd geweest. Tot op een dag zo'n 13 jaar geleden zijn toenmalige vrouw ineens tijdens een potje kaarten de kaarten niet meer geschud kreeg en op stel en sprong naar het ziekenhuis moest worden gebracht. De man kreeg van de arts te horen dat de hersenbloeding dusdanig was geweest dat de vrouw het niet overleefd had. De nachtmerrie voor elke man, ineens stond hij er alleen voor. Hij pakte de draad echter weer op en ontmoette een paar jaar geleden een nieuwe vrouw. Hij trouwde en kocht een huis. Alles leek weer op het oude en ondanks gezondheidsklachten was het leven best prima. Tot hij dit jaar in mei op een warme dag te horen kreeg dat zijn vrouw hem ging verlaten en niet meer terug zou komen. En daar was hij weer alleen. Met een huis dat verkocht moest worden.
'Vind je het erg als ik een sigaret opsteek'? Nee, dat vind ik niet erg, hoewel ik van binnen toch een beetje moet lachen. De eerder uitvoerig uiteengezette gezondheidsklachten betreffen namelijk zijn longen. Die werken nog maar voor 30%. Inmiddels heeft hij de draad van het leven ook weer opgepakt en wil hij zodra het mogelijk is samen gaan wonen met zijn nieuwe vriendin. 'Kijk maar rustig boven rond, ik loop niet mee de trap op, dat is te vermoeiend voor mij'. En zo sta ik in een wildvreemde woning in mijn eentje boven in de verschillende slaapkamers. Het ziet er keurig uit en de badkamer is zelfs luxe te noemen. Deze woning moet voor mijn gevoel echt wel verkocht kunnen worden.
En zo sta ik een uurtje na binnenkomst weer buiten. Ik heb me in dit uurtje een verkoper gewaand, een sociaal werker en een arts. Dus ja, mijn werk is leuk bedenk ik me als ik volgens goed Brabants gebruik door de achterdeur de woning weer verlaat.
De combinatie van werkzaamheden pakken zich soms samen in een enkele afspraak. Een roep om hulp kwam er uit een plaats in midden Brabant waar al drie jaar lang een op het oog leuke hoekwoning te koop staat. Ik belde de eigenaar en maakte een afspraak om langs te komen. 'Ik zal oe merrugu wel ut heule verhaal utlegge.' Ik lustte na binnenkomst inderdaad wel un bekske koffie en luisterde naar het verhaal dat komen ging. De man was al 60 jaar en was 28 jaar gelukkig getrouwd geweest. Tot op een dag zo'n 13 jaar geleden zijn toenmalige vrouw ineens tijdens een potje kaarten de kaarten niet meer geschud kreeg en op stel en sprong naar het ziekenhuis moest worden gebracht. De man kreeg van de arts te horen dat de hersenbloeding dusdanig was geweest dat de vrouw het niet overleefd had. De nachtmerrie voor elke man, ineens stond hij er alleen voor. Hij pakte de draad echter weer op en ontmoette een paar jaar geleden een nieuwe vrouw. Hij trouwde en kocht een huis. Alles leek weer op het oude en ondanks gezondheidsklachten was het leven best prima. Tot hij dit jaar in mei op een warme dag te horen kreeg dat zijn vrouw hem ging verlaten en niet meer terug zou komen. En daar was hij weer alleen. Met een huis dat verkocht moest worden.
'Vind je het erg als ik een sigaret opsteek'? Nee, dat vind ik niet erg, hoewel ik van binnen toch een beetje moet lachen. De eerder uitvoerig uiteengezette gezondheidsklachten betreffen namelijk zijn longen. Die werken nog maar voor 30%. Inmiddels heeft hij de draad van het leven ook weer opgepakt en wil hij zodra het mogelijk is samen gaan wonen met zijn nieuwe vriendin. 'Kijk maar rustig boven rond, ik loop niet mee de trap op, dat is te vermoeiend voor mij'. En zo sta ik in een wildvreemde woning in mijn eentje boven in de verschillende slaapkamers. Het ziet er keurig uit en de badkamer is zelfs luxe te noemen. Deze woning moet voor mijn gevoel echt wel verkocht kunnen worden.
En zo sta ik een uurtje na binnenkomst weer buiten. Ik heb me in dit uurtje een verkoper gewaand, een sociaal werker en een arts. Dus ja, mijn werk is leuk bedenk ik me als ik volgens goed Brabants gebruik door de achterdeur de woning weer verlaat.
zondag 2 november 2014
De dode derby
Normaal is net niet zo verstandig om in emotie iets een papier toe te vertrouwen maar op deze zondagmorgen kan ik toch de verleiding niet onderdrukken om schriftelijk terug te blikken op de dag van gister. De dag van FC Den Bosch - TOP Oss.
Op vrijdag nog vroeg mijn collega uit Wijchen nog of er tijdens die wedstrijd nog wel een wat gebeurt. Ik antwoordde ontkennend. Immers, door de goede veiligheidsmaatregelen en strenge straffen die uitgedeeld worden aan diegene die toch over de schreef gaan, was er de laatste jaren nauwelijks wat aan de hand. De tendens was zelfs dat de derby dood was en dat het totaal niet meer leeft bij de fans. De pre party in het supporterscafe werd gister druk bezocht. Om 11 uur ging de tap open en ook ik voegde me bij de groep van zo'n 150 fans die mede door het prachtige zomerweer in uitgelaten stemming was. Het bier vloeide rijkelijk en naarmate de tijd vorderde werd er meer gezongen en kwam een ieder al in de juiste derby sfeer. Al helemaal toen de spelersbus door de straat kwam gereden en deze werd uitgezwaaid met zang en fraai vuurwerk. In een uitgelaten en positieve sfeer vertrokken we dan ook in een stoet naar het stadion, waar de 7 bussen gereed stonden om ons naar Den Bosch te vervoeren.
Er was ons echter van hoger hand opgelegd dat we in twee colonnes moeten rijden. 4 bussen eerst en 3 bussen een kwartier later. Op het moment dat de eerste bussen arriveerde bij De Vliert, ik bevond me gelukkig in bus 4, probeerde een grote groep fans van Den Bosch ons te bereiken via de voetbalvelden van BVV. Ze gooiden massaal met vuurwerk en probeerden door de groep ME heen te breken. De meesten van ons reageerden niet, echter een groepje van zo'n 50 man wilde dit toch niet over hun kant laten gaan en begonnen aan een hek te trekken die het bijna begaf. Hierop besloot de ME ons het vak in te krijgen en dat gebeurde eigenlijk zonder echt geweld of problemen. De sfeer onder onze groep was nog steeds prima. Dit veranderde echter toen ons de eerste geluiden bereikten dat er 3 bussen terug naar Oss gestuurd zouden zijn. Dit leidde tot veel woede, er zaten daar immer fans in die keurig betaald hadden en bovendien absoluut niets verkeerds hadden gedaan. Ik probeerde nog met een aantal beveiligers en ME'ers te praten en legde hun netjes uit dat ze dit niet moesten doen want dan kon je uiteraard wachten op problemen. En dit gebeurde dan ook. In hun woede probeerde een aantal jongens de hekken te slopen om bij het vak van Den Bosch te komen. Let wel, ik praat dit niet goed en ik nam er ook zeker niet aan deel, maar het waren wel die groep supporters die voor dit probleem hadden gezorgd door op de velden de confrontatie aan te gaan. De ME greep opnieuw in en joeg de groep terecht terug het uitvak in. Dit was echter nog niet voldoende want ze sloegen er nu lustig op los. Zelfs oudere mensen die overduidelijk moeilijk ter been waren moesten eraan geloven. In hun frustratie trokken een aantal fans tijdens deze schermutselingen een gaas los van het hek en gooiden ze met stoeltjes. Ook dat is aantoonbaar slecht gedrag en mag aangepakt worden in mijn ogen.
Maar zelfs nu het evident was welke groep fans schuld hadden aan het ontstaan van deze relletjes vond de ME het nodig om voor ons vak te gaan staan en de supportersgroep van Den Bosch met rust te laten. Wederom een belachelijke actie welke geheid tot problemen zou gaan leiden. Ik sprak hier nog mensen van de beveiliging op aan maar opnieuw werd er niet geluisterd. Onze groep heeft tijdens de wedstrijd niets meer gedaan wat niet toelaatbaar was. De groep van Den Bosch gooiden echter vuurwerk op het veld, vele bekers bier (zelfs naar spelers), ze zaten continu boven op het hek en sommige stonden zelfs op de reclame borden aan de andere kant en uiteindelijk klom er zelfs een fan op het veld alwaar hij zijn broek liet zakken en openlijk ging staan moonen. Na zijn walgelijke daad klom hij rustig terug het vak in, ongemoeid. Uiteraard stonden de ME' res nog steeds keurig naar ons te kijken.
De supporters van Den Bosch moeten hebben gedacht dat ze vandaag een vrij briefje hadden van de politie en daar waar je op kom wachten gebeurde ook. Ze gingen nu op hun beurt een hek slopen en zochten de confrontatie. Dit leidde tot zoveel tumult in het stadion dat de scheidsrechter begrijpelijk besloot de wedstrijd te staken. Er vielen flinke rake klappen en na een minuut of 10 was het ook weer klaar. Onze groep reageerde al die tijd niet. Overigens lees ik overal dat de supporters een confrontatie zochten maar dan is het raar dat je een hek sloopt terwijl je gewoon zo via het veld naar het uitvak had kunnen lopen. Het was in mijn ogen niets meer of minder dan een provocatie vanwege het feit dat ze alles mochten doen de hele wedstrijd en als hoofdschuldigen toe konden zien hoe wij de bewaking op ons af kregen.
Als dank voor ons verdere terughoudende gedrag mochten we nog 2 uur vast blijven zitten in het stadion en werden we in groepjes van 10 het vak uitgeleid, begeleid door schreeuwende ME'ers die vonden dat iedereen zijn petje af moest doen. Zo kwam aan een enerverende dag een einde waarbij er grote fouten zijn gemaakt door de leidinggevenden van de politie. Het is verkeerd om partij te kiezen als politie en daar heeft men de prijs voor moeten betalen. Het is daarnaast een grove schande om goedwillende supporters terug naar huis te sturen omdat je in paniek geen andere oplossing kunt bedenken. Hopelijk gebeurt dit nooit meer.
Op vrijdag nog vroeg mijn collega uit Wijchen nog of er tijdens die wedstrijd nog wel een wat gebeurt. Ik antwoordde ontkennend. Immers, door de goede veiligheidsmaatregelen en strenge straffen die uitgedeeld worden aan diegene die toch over de schreef gaan, was er de laatste jaren nauwelijks wat aan de hand. De tendens was zelfs dat de derby dood was en dat het totaal niet meer leeft bij de fans. De pre party in het supporterscafe werd gister druk bezocht. Om 11 uur ging de tap open en ook ik voegde me bij de groep van zo'n 150 fans die mede door het prachtige zomerweer in uitgelaten stemming was. Het bier vloeide rijkelijk en naarmate de tijd vorderde werd er meer gezongen en kwam een ieder al in de juiste derby sfeer. Al helemaal toen de spelersbus door de straat kwam gereden en deze werd uitgezwaaid met zang en fraai vuurwerk. In een uitgelaten en positieve sfeer vertrokken we dan ook in een stoet naar het stadion, waar de 7 bussen gereed stonden om ons naar Den Bosch te vervoeren.
Er was ons echter van hoger hand opgelegd dat we in twee colonnes moeten rijden. 4 bussen eerst en 3 bussen een kwartier later. Op het moment dat de eerste bussen arriveerde bij De Vliert, ik bevond me gelukkig in bus 4, probeerde een grote groep fans van Den Bosch ons te bereiken via de voetbalvelden van BVV. Ze gooiden massaal met vuurwerk en probeerden door de groep ME heen te breken. De meesten van ons reageerden niet, echter een groepje van zo'n 50 man wilde dit toch niet over hun kant laten gaan en begonnen aan een hek te trekken die het bijna begaf. Hierop besloot de ME ons het vak in te krijgen en dat gebeurde eigenlijk zonder echt geweld of problemen. De sfeer onder onze groep was nog steeds prima. Dit veranderde echter toen ons de eerste geluiden bereikten dat er 3 bussen terug naar Oss gestuurd zouden zijn. Dit leidde tot veel woede, er zaten daar immer fans in die keurig betaald hadden en bovendien absoluut niets verkeerds hadden gedaan. Ik probeerde nog met een aantal beveiligers en ME'ers te praten en legde hun netjes uit dat ze dit niet moesten doen want dan kon je uiteraard wachten op problemen. En dit gebeurde dan ook. In hun woede probeerde een aantal jongens de hekken te slopen om bij het vak van Den Bosch te komen. Let wel, ik praat dit niet goed en ik nam er ook zeker niet aan deel, maar het waren wel die groep supporters die voor dit probleem hadden gezorgd door op de velden de confrontatie aan te gaan. De ME greep opnieuw in en joeg de groep terecht terug het uitvak in. Dit was echter nog niet voldoende want ze sloegen er nu lustig op los. Zelfs oudere mensen die overduidelijk moeilijk ter been waren moesten eraan geloven. In hun frustratie trokken een aantal fans tijdens deze schermutselingen een gaas los van het hek en gooiden ze met stoeltjes. Ook dat is aantoonbaar slecht gedrag en mag aangepakt worden in mijn ogen.
Maar zelfs nu het evident was welke groep fans schuld hadden aan het ontstaan van deze relletjes vond de ME het nodig om voor ons vak te gaan staan en de supportersgroep van Den Bosch met rust te laten. Wederom een belachelijke actie welke geheid tot problemen zou gaan leiden. Ik sprak hier nog mensen van de beveiliging op aan maar opnieuw werd er niet geluisterd. Onze groep heeft tijdens de wedstrijd niets meer gedaan wat niet toelaatbaar was. De groep van Den Bosch gooiden echter vuurwerk op het veld, vele bekers bier (zelfs naar spelers), ze zaten continu boven op het hek en sommige stonden zelfs op de reclame borden aan de andere kant en uiteindelijk klom er zelfs een fan op het veld alwaar hij zijn broek liet zakken en openlijk ging staan moonen. Na zijn walgelijke daad klom hij rustig terug het vak in, ongemoeid. Uiteraard stonden de ME' res nog steeds keurig naar ons te kijken.
De supporters van Den Bosch moeten hebben gedacht dat ze vandaag een vrij briefje hadden van de politie en daar waar je op kom wachten gebeurde ook. Ze gingen nu op hun beurt een hek slopen en zochten de confrontatie. Dit leidde tot zoveel tumult in het stadion dat de scheidsrechter begrijpelijk besloot de wedstrijd te staken. Er vielen flinke rake klappen en na een minuut of 10 was het ook weer klaar. Onze groep reageerde al die tijd niet. Overigens lees ik overal dat de supporters een confrontatie zochten maar dan is het raar dat je een hek sloopt terwijl je gewoon zo via het veld naar het uitvak had kunnen lopen. Het was in mijn ogen niets meer of minder dan een provocatie vanwege het feit dat ze alles mochten doen de hele wedstrijd en als hoofdschuldigen toe konden zien hoe wij de bewaking op ons af kregen.
Als dank voor ons verdere terughoudende gedrag mochten we nog 2 uur vast blijven zitten in het stadion en werden we in groepjes van 10 het vak uitgeleid, begeleid door schreeuwende ME'ers die vonden dat iedereen zijn petje af moest doen. Zo kwam aan een enerverende dag een einde waarbij er grote fouten zijn gemaakt door de leidinggevenden van de politie. Het is verkeerd om partij te kiezen als politie en daar heeft men de prijs voor moeten betalen. Het is daarnaast een grove schande om goedwillende supporters terug naar huis te sturen omdat je in paniek geen andere oplossing kunt bedenken. Hopelijk gebeurt dit nooit meer.
vrijdag 31 oktober 2014
TOP Oss zal zijn
Een periode van 5 jaar is een mooie tijd om te evalueren. In een nog niet zo ver verleden deed ik een poging columns te schrijven over een van mijn grote hobby's en passie, de plaatselijke voetbalclub TOP Oss. Zoals inmiddels als algemeen bekend mag worden beschouwd, de club die tegenwoordig als FC Oss door het leven gaat.
Tijdens een hete forumavond ergens in november 2008 verdedigde voorzitter Bert Zwanenburg zijn keuze om de naam te wijzigen. Regionale clubs zouden een duidelijker onderscheid zien met de amateurtak (sv TOP) en de mensen uit Oss zouden de weg naar het stadion beter weten te vinden omdat de nieuwe naam een gezamenlijk gevoel zou uitstralen. Daarnaast koos de club om een samenwerking aan te gaan met streekgenoot NEC en zouden de regionale talenten dus sneller voor deze club gaan kiezen. Destijds was ik, net als velen, teleurgesteld in deze naamswijziging. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben ook een groot voorstander van vooruitgang en deze bereik je nu eenmaal door veranderingen door te durven voeren. Kortom, ik gaf het een kans.
Nu we echter de kennis hebben van 5 jaar FC Oss dient het bestuur opnieuw gedurfde wijzigingen door te voeren. Ten eerste heeft de naamswijziging ons sportief niets gebracht. Geen enkele keer werd er een plekje in de play offs afgedongen, we wisten geen periodetitel te winnen en als absoluut dieptepunt maakten we in het eerste seizoen zelfs een degradatie mee. Het stadion zit helaas bij lange niet vol. Men zal als bestuur eindelijk eens in moeten zien dat het enige wat meer toeschouwers op zal leveren sportief succes is. Echter, los daarvan moet je het als club wel dusdanig faciliteren dat mensen graag naar je stadion komen. Dat wil zeggen een schoon stadion, goede en betaalbare catering, een goede muziekinstallatie, een enthousiaste stadion speaker, entertainment op het veld, betaalbare toegangsprijzen, etc. Helaas heeft de club op veel van deze aspecten ernstig tekort geschoten. Een belangrijke eerste stap is echter gezet door het (deels) verwijderen van de stadionhekken en het verbeteren van de geluidsinstallatie. Het zal echter nog veel beter moeten. De samenwerking met NEC is voor veel supporters een doorn in het oog. Hoewel het moeilijk is in te schatten hoe die zaken intern er voor staan steekt het de supporter dat er geen enkele talenten de weg weten te vinden naar ons stadion. Wanneer er door blessures problemen zijn zien de supporters geen spelers terug die in jong NEC/FC Oss spelen. Er wordt dan hardop afgevraagd wat voor nut deze samenwerking heeft. Bovendien kwam er ook nog nooit een goede speler van NEC naar Oss, slechts afdankertjes die doorgaans na een jaar de doorgang naar de amateurs maakten.
Kortom, het is tijd om een aantal zaken weer goed aan te pakken. Eerste stap is om de naam terug te brengen naar TOP Oss. De merchandise zal dan weer nieuwe leven in worden geblazen en de good will onder de supporters zal een enorme boost krijgen. Verder zal er weer in de regio gescout moeten worden en zullen deze talentjes bij TOP Oss moeten gaan spelen. Je mist dan wellicht een aantal zeer grote talenten die naar NEC of Brabant United zullen gaan maar de talenten daar net onder kunnen ook groeien tot volwaardige betaald voetbal spelers. En een relatief makkelijke oplossing om meer mensen naar het stadion te trekken is de toegangsprijzen verlagen. De laatste jaren heeft het bestuur van de club zich te vaak gedragen als een slechte winkelier die klaagt dat er weinig verkocht wordt terwijl de prijzen toch echt prima zijn.
Er zijn gelukkig steeds meer signalen dat de club goede beslissingen neemt. Dit samen met het nieuwe goede gevoel dat is ontstaan bij met name jonge supporters moet ervoor zorgen dat we een mooie toekomst tegemoet gaan. Zeker met de voltooiing van de Talentencampus kunnen we een voorbeeld club worden in Nederland!
Tijdens een hete forumavond ergens in november 2008 verdedigde voorzitter Bert Zwanenburg zijn keuze om de naam te wijzigen. Regionale clubs zouden een duidelijker onderscheid zien met de amateurtak (sv TOP) en de mensen uit Oss zouden de weg naar het stadion beter weten te vinden omdat de nieuwe naam een gezamenlijk gevoel zou uitstralen. Daarnaast koos de club om een samenwerking aan te gaan met streekgenoot NEC en zouden de regionale talenten dus sneller voor deze club gaan kiezen. Destijds was ik, net als velen, teleurgesteld in deze naamswijziging. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben ook een groot voorstander van vooruitgang en deze bereik je nu eenmaal door veranderingen door te durven voeren. Kortom, ik gaf het een kans.
Nu we echter de kennis hebben van 5 jaar FC Oss dient het bestuur opnieuw gedurfde wijzigingen door te voeren. Ten eerste heeft de naamswijziging ons sportief niets gebracht. Geen enkele keer werd er een plekje in de play offs afgedongen, we wisten geen periodetitel te winnen en als absoluut dieptepunt maakten we in het eerste seizoen zelfs een degradatie mee. Het stadion zit helaas bij lange niet vol. Men zal als bestuur eindelijk eens in moeten zien dat het enige wat meer toeschouwers op zal leveren sportief succes is. Echter, los daarvan moet je het als club wel dusdanig faciliteren dat mensen graag naar je stadion komen. Dat wil zeggen een schoon stadion, goede en betaalbare catering, een goede muziekinstallatie, een enthousiaste stadion speaker, entertainment op het veld, betaalbare toegangsprijzen, etc. Helaas heeft de club op veel van deze aspecten ernstig tekort geschoten. Een belangrijke eerste stap is echter gezet door het (deels) verwijderen van de stadionhekken en het verbeteren van de geluidsinstallatie. Het zal echter nog veel beter moeten. De samenwerking met NEC is voor veel supporters een doorn in het oog. Hoewel het moeilijk is in te schatten hoe die zaken intern er voor staan steekt het de supporter dat er geen enkele talenten de weg weten te vinden naar ons stadion. Wanneer er door blessures problemen zijn zien de supporters geen spelers terug die in jong NEC/FC Oss spelen. Er wordt dan hardop afgevraagd wat voor nut deze samenwerking heeft. Bovendien kwam er ook nog nooit een goede speler van NEC naar Oss, slechts afdankertjes die doorgaans na een jaar de doorgang naar de amateurs maakten.
Kortom, het is tijd om een aantal zaken weer goed aan te pakken. Eerste stap is om de naam terug te brengen naar TOP Oss. De merchandise zal dan weer nieuwe leven in worden geblazen en de good will onder de supporters zal een enorme boost krijgen. Verder zal er weer in de regio gescout moeten worden en zullen deze talentjes bij TOP Oss moeten gaan spelen. Je mist dan wellicht een aantal zeer grote talenten die naar NEC of Brabant United zullen gaan maar de talenten daar net onder kunnen ook groeien tot volwaardige betaald voetbal spelers. En een relatief makkelijke oplossing om meer mensen naar het stadion te trekken is de toegangsprijzen verlagen. De laatste jaren heeft het bestuur van de club zich te vaak gedragen als een slechte winkelier die klaagt dat er weinig verkocht wordt terwijl de prijzen toch echt prima zijn.
Er zijn gelukkig steeds meer signalen dat de club goede beslissingen neemt. Dit samen met het nieuwe goede gevoel dat is ontstaan bij met name jonge supporters moet ervoor zorgen dat we een mooie toekomst tegemoet gaan. Zeker met de voltooiing van de Talentencampus kunnen we een voorbeeld club worden in Nederland!
dinsdag 28 oktober 2014
Cruijff en de gemiste penalty
Eigenlijk heb ik niets met bekende mensen. Het adoreren van mensen ligt niet in mijn aard en als ik bekende mensen tegenkom zal ik de laatste zijn die raar of hysterisch zal reageren. Voor mij zijn het mensen zoals jij en ik en bovendien bedenk ik me altijd dat ze het juist prettig zullen vinden om 'normaal' benaderd te worden.
Het is niet slechts een mening. Ik maakte daadwerkelijk al zeer veel bekende mensen van nabij mee. Niet alleen bekend in Nederland maar sommige wereldberoemd zelfs. Overigens wel vrijwel allemaal uit de voetballerij, maar dat is een mondiale sport niet waar? Ik deed enige tijd terug al uit de doeken dat ik ooit letterlijk zij aan zij stond met Messi. Tijdens een van mijn talrijke andere bezoeken aan Camp Nou stapte ooit Ronaldinho letterlijk naast me uit een taxi, stond ik een keer aan het raampje van Patrick Kluivert zijn Hummer, en stak ik ooit over terwijl Victor Valdes me keurig voorrang gaf op het zebrapad. Natuurlijk zijn die ontmoetingen leuk, maar echt raken kan het me niet.
Een aantal seizoenen lang nam ik voor het fanclub magazine van de Fanclub Barcelona interviews af met min of meer bekende Nederlanders. Ik dronk in een hotel koffie met Ronald Koeman, zat aan de bar met een aan een stuk door babbelende Sierd de Vos, zat op een terrasje met Gheorghe Hagi, at een boterham aan de keukentafel mee met Ron Jans en had een leuk gesprek bij Fortuna Sittard met Jordy Cruijff. En dit alles vond ik alleen maar gewoon super leuk om te doen. Tot ik ineens kans kreeg om met de vader van laatstgenoemde oog in oog te komen staan. Mijn absolute held.
De locatie was het Olympisch Stadion in Amsterdam en de gelegenheid was het jaarlijkse 6 tegen 6 toernooi van de Johan Cruyff Foundation. De opzet van dit toernooi is om met teams tegen elkaar te spelen die bereid zijn een minimale donatie aan de foundation te doen en zo de kans krijgen op een leuke sportieve dag maar bovenal een unieke kans hebben om tegen de legendarisch nummer 14 te mogen spelen. We zijn maanden bezig geweest om een team op de been te brengen en het geluk is aan onze zijde als we zien dat de eerste wedstrijd die we moeten spelen uitgerekend tegen het team van de Foundation zelf is. Aan de aftrap verschijnen Humberto Tan, Barbara Barend, Raoel Heertje, Peter Heerschop, Jochem van Gelder en de legendarische nummer 14 zelf. In het kader van fair play lijkt het de organisatie wel een goed idee om beide teams elkaar de handen te laten schudden. Ik loop mijn doel uit, schud gedachteloos handen van toch aardig bekende personen en zie dat de aanvoerder zelf al laatste er staat. Ik loop op hem af, hij lacht, knikt vriendelijk en schudt mijn hand. Zelfs nu ik het schrijf levert het me weer kippenvel op.
Eenmaal terug in het doel zie ik het spel zich voor me afspelen. De bal gaat via de aftrap naar de linkerkant van het veld, voor mij rechts dus. Cruijff ontvangt, wijst op kenmerkende manier, legt de bal goed en wat doet hij? Hij schiet op doel! Ik duik en kan de eigenlijk wel wat teleurstellend slecht ingeschoten bal redelijk makkelijk naast tikken. Ik hervat het spel met een keepersbal, volgens de Cruijff 6x6 regels is drie corners een penalty, en kan me dan bedenken dat ik net dus een schot van Cruijff heb mogen stoppen. Maar het wordt nog mooier. Het vertrouwen is kennelijk gegroeid bij mij en het wordt een wedstrijd waarbij me alles lukt. Ik stop alles en krijg zelfs een oprechte aai over de bol van Barbara Barend als ik de bal van haar voeten afpluk. De verschillende reddingen hebben er wel toe geleid dat de drie corners een feit zijn en er dus een strafschop genomen mag gaan worden. Overbodig te zeggen wie er achter de bal ging staan.
Daar sta ik nogmaals oog in oog met mijn voorbeeld. De scheids fluit, de aanloop wordt ingezet, de bal geraakt en ik sta paraat. De bal gaat echter niet recht vooruit maar de meester geeft een zacht tikje opzij naar de meegelopen Humberto Tan. Deze neemt aan en trekt de bal opnieuw voor. Cruijff doet alsof ie hard in gaat schieten, ik lig al op de grond en in plaats van het harde schot kiest 's werelds beste voetballer ooit voor een fraai stiftje. Instinctief steek ik mijn arm uit en tot mijn eigen verbazing raak ik met puur geluk de bal. Deze komt opnieuw voor de voeten van de strafschopnemer en deze besluit nu om toch maar te schieten. Tegen me aan. De hilariteit onder de aanwezige bezoekers is groot. Bijna net zo groot als mijn trotse ego. Ik ben vanaf nu voor altijd een keeper die een strafschop van Cruijff heeft gestopt. Wie kan het me nazeggen?
Het is niet slechts een mening. Ik maakte daadwerkelijk al zeer veel bekende mensen van nabij mee. Niet alleen bekend in Nederland maar sommige wereldberoemd zelfs. Overigens wel vrijwel allemaal uit de voetballerij, maar dat is een mondiale sport niet waar? Ik deed enige tijd terug al uit de doeken dat ik ooit letterlijk zij aan zij stond met Messi. Tijdens een van mijn talrijke andere bezoeken aan Camp Nou stapte ooit Ronaldinho letterlijk naast me uit een taxi, stond ik een keer aan het raampje van Patrick Kluivert zijn Hummer, en stak ik ooit over terwijl Victor Valdes me keurig voorrang gaf op het zebrapad. Natuurlijk zijn die ontmoetingen leuk, maar echt raken kan het me niet.
Een aantal seizoenen lang nam ik voor het fanclub magazine van de Fanclub Barcelona interviews af met min of meer bekende Nederlanders. Ik dronk in een hotel koffie met Ronald Koeman, zat aan de bar met een aan een stuk door babbelende Sierd de Vos, zat op een terrasje met Gheorghe Hagi, at een boterham aan de keukentafel mee met Ron Jans en had een leuk gesprek bij Fortuna Sittard met Jordy Cruijff. En dit alles vond ik alleen maar gewoon super leuk om te doen. Tot ik ineens kans kreeg om met de vader van laatstgenoemde oog in oog te komen staan. Mijn absolute held.
De locatie was het Olympisch Stadion in Amsterdam en de gelegenheid was het jaarlijkse 6 tegen 6 toernooi van de Johan Cruyff Foundation. De opzet van dit toernooi is om met teams tegen elkaar te spelen die bereid zijn een minimale donatie aan de foundation te doen en zo de kans krijgen op een leuke sportieve dag maar bovenal een unieke kans hebben om tegen de legendarisch nummer 14 te mogen spelen. We zijn maanden bezig geweest om een team op de been te brengen en het geluk is aan onze zijde als we zien dat de eerste wedstrijd die we moeten spelen uitgerekend tegen het team van de Foundation zelf is. Aan de aftrap verschijnen Humberto Tan, Barbara Barend, Raoel Heertje, Peter Heerschop, Jochem van Gelder en de legendarische nummer 14 zelf. In het kader van fair play lijkt het de organisatie wel een goed idee om beide teams elkaar de handen te laten schudden. Ik loop mijn doel uit, schud gedachteloos handen van toch aardig bekende personen en zie dat de aanvoerder zelf al laatste er staat. Ik loop op hem af, hij lacht, knikt vriendelijk en schudt mijn hand. Zelfs nu ik het schrijf levert het me weer kippenvel op.
Eenmaal terug in het doel zie ik het spel zich voor me afspelen. De bal gaat via de aftrap naar de linkerkant van het veld, voor mij rechts dus. Cruijff ontvangt, wijst op kenmerkende manier, legt de bal goed en wat doet hij? Hij schiet op doel! Ik duik en kan de eigenlijk wel wat teleurstellend slecht ingeschoten bal redelijk makkelijk naast tikken. Ik hervat het spel met een keepersbal, volgens de Cruijff 6x6 regels is drie corners een penalty, en kan me dan bedenken dat ik net dus een schot van Cruijff heb mogen stoppen. Maar het wordt nog mooier. Het vertrouwen is kennelijk gegroeid bij mij en het wordt een wedstrijd waarbij me alles lukt. Ik stop alles en krijg zelfs een oprechte aai over de bol van Barbara Barend als ik de bal van haar voeten afpluk. De verschillende reddingen hebben er wel toe geleid dat de drie corners een feit zijn en er dus een strafschop genomen mag gaan worden. Overbodig te zeggen wie er achter de bal ging staan.
Daar sta ik nogmaals oog in oog met mijn voorbeeld. De scheids fluit, de aanloop wordt ingezet, de bal geraakt en ik sta paraat. De bal gaat echter niet recht vooruit maar de meester geeft een zacht tikje opzij naar de meegelopen Humberto Tan. Deze neemt aan en trekt de bal opnieuw voor. Cruijff doet alsof ie hard in gaat schieten, ik lig al op de grond en in plaats van het harde schot kiest 's werelds beste voetballer ooit voor een fraai stiftje. Instinctief steek ik mijn arm uit en tot mijn eigen verbazing raak ik met puur geluk de bal. Deze komt opnieuw voor de voeten van de strafschopnemer en deze besluit nu om toch maar te schieten. Tegen me aan. De hilariteit onder de aanwezige bezoekers is groot. Bijna net zo groot als mijn trotse ego. Ik ben vanaf nu voor altijd een keeper die een strafschop van Cruijff heeft gestopt. Wie kan het me nazeggen?
maandag 20 oktober 2014
Wooncomfort??
De regio Venlo is geen makkelijke markt. De huizen staan er doorgaans vrij lang in de verkoop en het aanbod is er immens. De tussenwoning welke wij daar in de verkoop hadden was daarop geen uitzondering. Integendeel misschien zelfs.
De eigenaar is met de noorderzon vertrokken. Vanuit zijn nieuwe adres in Canada mailt hij zo nu en dan en wat hij ook stuurt, nooit staat er informatie in waardoor we de woning meer verkoop geschikt kunnen maken. De prijs laten zakken is al helemaal uit den boze en verhuren doet hij niet via ons maar via een externe partij. De bezichtigingen gaan via een goede vriend van hem, die twee straten achter de betreffende woning woont. Vol goede moed bel ik bij hem aan.
Samen maken we de oversteek en via de achterzijde van de woning komen we bij het huis aan. De buren hebben al vaak geklaagd over hetgeen zich afspeelt in de woning. Zij hebben sterk het vermoeden dat de huurders niet alleen van groene plantjes houden in de 'zonnige tuin op het zuiden'. De schutting aan de achterkant ligt in ieder geval al plat, de tuin is goed zichtbaar zal ik maar zeggen. Voorzichtig betreden we de woning. De vriend spreekt gelukkig goed Duits want de huurders zouden Duitsers zijn van Turkse origine. De buren hadden het al opgemerkt aan de Duitse kentekenplaten op de riante Mercedes. We roepen vriendelijk hallo bij binnenkomst maar treffen niemand thuis aan. We lopen de woonkamer in en deze is gemeubileerd met een piano, een orgel, een tv meubel met daarop een computerscherm dat als televisie dient en een karig vloerkleedje. Geen stoel, geen bank, niets verder. De keuken is voorzien van een klein tafeltje met 2 stoelen en de koelkast is redelijk gevuld, toch een teken dat er mensen wonen. De koelkast is aangesloten op een verlengsnoer naar de woonkamer, aangezien alleen daar de stroom nog aangesloten is. We gaan naar boven en daar bevinden zich drie slaapkamers, met op elke kamer exact 1 eenpersoonsbed. Niets meer en niets minder. Op de zolder ten slotte bevindt zich de cv ketel welke in zijn geheel is afgesloten.
Eenmaal terug beneden wachten we tot de mensen arriveren die de woning willen bezichtigen. We maken een praatje met de betreffende buurman, mijn Limburgs werd even aardig op de proef gesteld, en in die tussentijd komen de bewoners thuis. Een kleine gedrongen Turkse man met grote snor, een zo mogelijk nog kleinere Turkse vrouw met hoofddoek en naar wat het leek hun dochter. De woning is dus werkelijk bewoond realiseer ik me en een half uurtje later sta ik nog na te praten met de bezichtigers maar werkelijk waar niemand zal het verbazen dat noch zij noch iemand anders een passend bod op deze woning heeft gedaan. Gelukkig staat hij inmiddels ook niet meer in de verkoop.
Het is toch werkelijk verbazend hoe sommige mensen kunnen wonen, toch ook nog hier in Nederland.
De eigenaar is met de noorderzon vertrokken. Vanuit zijn nieuwe adres in Canada mailt hij zo nu en dan en wat hij ook stuurt, nooit staat er informatie in waardoor we de woning meer verkoop geschikt kunnen maken. De prijs laten zakken is al helemaal uit den boze en verhuren doet hij niet via ons maar via een externe partij. De bezichtigingen gaan via een goede vriend van hem, die twee straten achter de betreffende woning woont. Vol goede moed bel ik bij hem aan.
Samen maken we de oversteek en via de achterzijde van de woning komen we bij het huis aan. De buren hebben al vaak geklaagd over hetgeen zich afspeelt in de woning. Zij hebben sterk het vermoeden dat de huurders niet alleen van groene plantjes houden in de 'zonnige tuin op het zuiden'. De schutting aan de achterkant ligt in ieder geval al plat, de tuin is goed zichtbaar zal ik maar zeggen. Voorzichtig betreden we de woning. De vriend spreekt gelukkig goed Duits want de huurders zouden Duitsers zijn van Turkse origine. De buren hadden het al opgemerkt aan de Duitse kentekenplaten op de riante Mercedes. We roepen vriendelijk hallo bij binnenkomst maar treffen niemand thuis aan. We lopen de woonkamer in en deze is gemeubileerd met een piano, een orgel, een tv meubel met daarop een computerscherm dat als televisie dient en een karig vloerkleedje. Geen stoel, geen bank, niets verder. De keuken is voorzien van een klein tafeltje met 2 stoelen en de koelkast is redelijk gevuld, toch een teken dat er mensen wonen. De koelkast is aangesloten op een verlengsnoer naar de woonkamer, aangezien alleen daar de stroom nog aangesloten is. We gaan naar boven en daar bevinden zich drie slaapkamers, met op elke kamer exact 1 eenpersoonsbed. Niets meer en niets minder. Op de zolder ten slotte bevindt zich de cv ketel welke in zijn geheel is afgesloten.
Eenmaal terug beneden wachten we tot de mensen arriveren die de woning willen bezichtigen. We maken een praatje met de betreffende buurman, mijn Limburgs werd even aardig op de proef gesteld, en in die tussentijd komen de bewoners thuis. Een kleine gedrongen Turkse man met grote snor, een zo mogelijk nog kleinere Turkse vrouw met hoofddoek en naar wat het leek hun dochter. De woning is dus werkelijk bewoond realiseer ik me en een half uurtje later sta ik nog na te praten met de bezichtigers maar werkelijk waar niemand zal het verbazen dat noch zij noch iemand anders een passend bod op deze woning heeft gedaan. Gelukkig staat hij inmiddels ook niet meer in de verkoop.
Het is toch werkelijk verbazend hoe sommige mensen kunnen wonen, toch ook nog hier in Nederland.
woensdag 15 oktober 2014
Moordwoning
De woning die ik bezoek ligt op een steenworp afstand van het station. Hetgeen doorgaans betekent dat je er betaald moet parkeren en daar heb ik een broertje dood aan. Aangezien ik ruim op tijd ben rijd ik mijn rondjes en vind uiteindelijk een gratis plekje. Dan maar een stukje lopen, is nog gezond ook.
De leuke jaren 30 woning is in een wat uitgewoonde staat. De eigenaar komt daar ook volmondig voor uit en geeft zelfs eerlijk te kennen dat hij een traditionele verkoop niet ziet zitten omdat zijn overvolle huis dan toch echt leeggeruimd zal moeten worden. Een huizenbezitter met realiteitsbesef, waar vind je ze nog? We praten verder over mogelijkheden tot snelle aankoop van ons of een extern bedrijf en we besluiten de afspraak met een korte rondleiding door de inderdaad bomvolle woning. Redelijk voldaan met deze kans op succes maak ik de terug loop naar mijn auto.
De agenda zegt me dat ik pas over anderhalf uur in Rotterdam hoef te zijn. Volledig op mijn gemak zet il de route in en bedenk me alvast wat ik vandaag weer eens voor de lunch zal nemen. Ik draai de auto de hoek om, kijk even naar links wat voor woningen er staan die eventueel ook te koop staan en kijk recht op een hoekwoning welke me zeer vreemd bekend voorkomt. Ik rij de straat iets verder door en kijk even op het straatnaambordje. Maasstraat. Wel verdraaid, het kwartje valt. In dat huis is een moord gepleegd.
In de warme zomer van 2006 komt de 28 jarige Tamara Wolvers thuis van een avondje salsa dansen. Het is een uurtje of half 12 in de avond en ze besluit nog even op de computer online te gaan om foto's door te sturen aan haar vriend die in het buitenland verblijft. Ze verblijft na haar scheiding tijdelijk in de woning aan de Maasstraat, het is haar ouderlijke huis. Haar ouders verblijven echter op een camping in Brabant en ze heeft het rijk voor zich alleen. Plots gaat de bel. Tamara kijkt uit het raam pal boven de voordeur en ziet een bekende staan. Familie zelfs. Het is haar 10 jaar oudere aangetrouwde (ex) oom. Ze doet dan ook nietsvermoedend open.
Het volgende moment dat iemand Tamara ziet is de volgende ochtend, als de buurvrouw op verzoek van de collega's van Tamara poolshoogte gaat nemen in de woning, aangezien de Alphense niet op haar werk is verschenen. De buurvrouw treft haar half naakt in haar badjas aan, een plastic zak over haar hoofd, een tie rip om haar hals en een mes in haar borst. Op zolder dus van de woning waar ik nu voor sta met mijn auto terwijl ik me dus afvraag wat ik voor de lunch zal gaan nemen. De woning ziet er netjes uit, goed verzorgd. Zou hem zo kunnen verkopen.
De ex oom woont ook ergens in Alphen aan de Rijn bedenk ik me. Als een vrij man. De zaak kwam uiteraard voor het gerecht maar de rechters achtten het niet overtuigend bewezen dat hij het gedaan heeft. Aldus zou ik hem ook zomaar tegen het lijf kunnen lopen, net zoals de nabestaanden van Tamara dat regelmatig doen.
De leuke jaren 30 woning is in een wat uitgewoonde staat. De eigenaar komt daar ook volmondig voor uit en geeft zelfs eerlijk te kennen dat hij een traditionele verkoop niet ziet zitten omdat zijn overvolle huis dan toch echt leeggeruimd zal moeten worden. Een huizenbezitter met realiteitsbesef, waar vind je ze nog? We praten verder over mogelijkheden tot snelle aankoop van ons of een extern bedrijf en we besluiten de afspraak met een korte rondleiding door de inderdaad bomvolle woning. Redelijk voldaan met deze kans op succes maak ik de terug loop naar mijn auto.
De agenda zegt me dat ik pas over anderhalf uur in Rotterdam hoef te zijn. Volledig op mijn gemak zet il de route in en bedenk me alvast wat ik vandaag weer eens voor de lunch zal nemen. Ik draai de auto de hoek om, kijk even naar links wat voor woningen er staan die eventueel ook te koop staan en kijk recht op een hoekwoning welke me zeer vreemd bekend voorkomt. Ik rij de straat iets verder door en kijk even op het straatnaambordje. Maasstraat. Wel verdraaid, het kwartje valt. In dat huis is een moord gepleegd.
In de warme zomer van 2006 komt de 28 jarige Tamara Wolvers thuis van een avondje salsa dansen. Het is een uurtje of half 12 in de avond en ze besluit nog even op de computer online te gaan om foto's door te sturen aan haar vriend die in het buitenland verblijft. Ze verblijft na haar scheiding tijdelijk in de woning aan de Maasstraat, het is haar ouderlijke huis. Haar ouders verblijven echter op een camping in Brabant en ze heeft het rijk voor zich alleen. Plots gaat de bel. Tamara kijkt uit het raam pal boven de voordeur en ziet een bekende staan. Familie zelfs. Het is haar 10 jaar oudere aangetrouwde (ex) oom. Ze doet dan ook nietsvermoedend open.
Het volgende moment dat iemand Tamara ziet is de volgende ochtend, als de buurvrouw op verzoek van de collega's van Tamara poolshoogte gaat nemen in de woning, aangezien de Alphense niet op haar werk is verschenen. De buurvrouw treft haar half naakt in haar badjas aan, een plastic zak over haar hoofd, een tie rip om haar hals en een mes in haar borst. Op zolder dus van de woning waar ik nu voor sta met mijn auto terwijl ik me dus afvraag wat ik voor de lunch zal gaan nemen. De woning ziet er netjes uit, goed verzorgd. Zou hem zo kunnen verkopen.
De ex oom woont ook ergens in Alphen aan de Rijn bedenk ik me. Als een vrij man. De zaak kwam uiteraard voor het gerecht maar de rechters achtten het niet overtuigend bewezen dat hij het gedaan heeft. Aldus zou ik hem ook zomaar tegen het lijf kunnen lopen, net zoals de nabestaanden van Tamara dat regelmatig doen.
maandag 29 september 2014
Messi
De ziekte ALS is vreselijk. De laatste maanden is er veel aandacht geweest voor deze ziekte en hoewel de water filmpjes me de keel uithingen ondersteun ik uiteraard het doel hierachter, het ophalen van zoveel mogelijk geld. De ziekte is helemaal vreselijk als het zich openbaart op zeer jonge leeftijd. Jongens die hun hele leven nog voor zich hebben maar weten dat ze niet oud worden. En zelfs dit vreselijke nadeel kent toch nog een piepklein en relatief voordeel. Het opent deuren die voor de meeste mensen gesloten blijven.
Het is het voorjaar van 2007 als ik voor het eerst mee ga op een fanreis naar FC Barcelona. Het weer is al uitermate warm en het is er ronduit druk vanwege de Formule 1 race die dat betreffende weekend plaats vindt. Onder de deelnemers aan de reis begeeft zich een aardig stel uit de buurt van Breda. Echte NAC fans die tevens dol zijn op FC Barcelona. Hun zoon zit in een rolstoel en wij hebben de uitdaging aangenomen om het hem zo goed mogelijk naar de zin te maken. Het is een flinke klus die we allemaal met veel plezier uitvoeren. Bovendien is het ons gelukt om Giovanni van Bronckhorst bereidt te vinden een meet and greet te doen. We worden verteld ons te melden bij een poort aan het Camp Nou en dan zal hij zorgen er te zijn.
Eenmaal binnen lopen we een vrij kleine ruimte in waar ik het als kersverse vader even erg moeilijk heb. In deze ruimte bevindt zich namelijk een 10 tal kinderen die het zichtbaar niet getroffen hebben met hun gezondheid. Het gaat door merg en been om kale kinderhoofdjes te zien. De kinderen worden stuk voor stuk bezocht door de spelers die net hun ochtendtraining achter de rug hebben. Giovanni maakt een praatje met verschillende kinderen en komt als laatste bij ons staan. We keuvelen wat over FC Barcelona en Feyenoord en de oranje internationaal heeft een origineel wedstrijdshirt meegenomen voor onze reisdeelnemer. Tevens heeft hij nog een tip dat we even buiten deze ruimte kunnen gaan staan en dat er dan alle spelers tegen zullen komen die naar de parkeergarage lopen.
We stallen een vijftal shirts uit zodat die een voor een getekend kunnen worden en wachten af wat komen gaat. Even later komen de grote sterren inderdaad langs bij ons en allemaal stoppen ze even bij het aanzien van zo'n jonge gast in een rolstoel. Rafaël Marquez dolt met hem en zet hem een petje op, doelman Victor Valdes begint in zijn onwetendheid een Spaans praatje met de jongen en Johan Neeskens komt zich netjes voorstellen en ons en aan de jongen, ondanks dat deze eerlijk te kennen geeft geen idee te hebben wie hij is. Dan stijgt de spanning want een speler zagen we nog niet, Lionel Messi.
En dan op het allerlaatste moment, de ruimte is inmiddels alleen nog door ons bezet en een Argentijnse familie, komt er een schuchter klein ventje de deur door. Spijkerbroek en simpel effen wit shirt en zijn toilettas onder zijn arm. De haren nog nat van het douchen. De beste voetballer ter wereld is oprecht verlegen en komt bescheiden naast me staan. Ik geef hem de viltstift en vraag hem de shirts te tekenen. Op zijn beurt vraagt hij mij de shirts strak te trekken en zo staan wij letterlijk zij aan zij de shirts te voorzien van zijn handtekening. Hij voelt strak en afgetraind aan. Zijn armen lijken wel van staal. 'Uno partido muy importante esta nocha', zeg ik hem in mijn beste Spaans. Ik ontvang een vriendelijk glimlach en niet meer dan een zachte 'si'. Een handschudding en de Argentijn begeeft zich naar de familie die op hem stond te wachten.
Even later haal ik de tickets op de voor de wedstrijd van die avond en twee uurtjes later als ik op de Ramblas loop besef ik me pas goed wat ik net meemaakte. Een enorme levenservaring.
Het is het voorjaar van 2007 als ik voor het eerst mee ga op een fanreis naar FC Barcelona. Het weer is al uitermate warm en het is er ronduit druk vanwege de Formule 1 race die dat betreffende weekend plaats vindt. Onder de deelnemers aan de reis begeeft zich een aardig stel uit de buurt van Breda. Echte NAC fans die tevens dol zijn op FC Barcelona. Hun zoon zit in een rolstoel en wij hebben de uitdaging aangenomen om het hem zo goed mogelijk naar de zin te maken. Het is een flinke klus die we allemaal met veel plezier uitvoeren. Bovendien is het ons gelukt om Giovanni van Bronckhorst bereidt te vinden een meet and greet te doen. We worden verteld ons te melden bij een poort aan het Camp Nou en dan zal hij zorgen er te zijn.
Eenmaal binnen lopen we een vrij kleine ruimte in waar ik het als kersverse vader even erg moeilijk heb. In deze ruimte bevindt zich namelijk een 10 tal kinderen die het zichtbaar niet getroffen hebben met hun gezondheid. Het gaat door merg en been om kale kinderhoofdjes te zien. De kinderen worden stuk voor stuk bezocht door de spelers die net hun ochtendtraining achter de rug hebben. Giovanni maakt een praatje met verschillende kinderen en komt als laatste bij ons staan. We keuvelen wat over FC Barcelona en Feyenoord en de oranje internationaal heeft een origineel wedstrijdshirt meegenomen voor onze reisdeelnemer. Tevens heeft hij nog een tip dat we even buiten deze ruimte kunnen gaan staan en dat er dan alle spelers tegen zullen komen die naar de parkeergarage lopen.
We stallen een vijftal shirts uit zodat die een voor een getekend kunnen worden en wachten af wat komen gaat. Even later komen de grote sterren inderdaad langs bij ons en allemaal stoppen ze even bij het aanzien van zo'n jonge gast in een rolstoel. Rafaël Marquez dolt met hem en zet hem een petje op, doelman Victor Valdes begint in zijn onwetendheid een Spaans praatje met de jongen en Johan Neeskens komt zich netjes voorstellen en ons en aan de jongen, ondanks dat deze eerlijk te kennen geeft geen idee te hebben wie hij is. Dan stijgt de spanning want een speler zagen we nog niet, Lionel Messi.
En dan op het allerlaatste moment, de ruimte is inmiddels alleen nog door ons bezet en een Argentijnse familie, komt er een schuchter klein ventje de deur door. Spijkerbroek en simpel effen wit shirt en zijn toilettas onder zijn arm. De haren nog nat van het douchen. De beste voetballer ter wereld is oprecht verlegen en komt bescheiden naast me staan. Ik geef hem de viltstift en vraag hem de shirts te tekenen. Op zijn beurt vraagt hij mij de shirts strak te trekken en zo staan wij letterlijk zij aan zij de shirts te voorzien van zijn handtekening. Hij voelt strak en afgetraind aan. Zijn armen lijken wel van staal. 'Uno partido muy importante esta nocha', zeg ik hem in mijn beste Spaans. Ik ontvang een vriendelijk glimlach en niet meer dan een zachte 'si'. Een handschudding en de Argentijn begeeft zich naar de familie die op hem stond te wachten.
Even later haal ik de tickets op de voor de wedstrijd van die avond en twee uurtjes later als ik op de Ramblas loop besef ik me pas goed wat ik net meemaakte. Een enorme levenservaring.
maandag 22 september 2014
Smart TV
De mooie nieuwbouwwoning ligt in een wijk aangrenzend aan de wijk die Nederland de laatste weken bijna dagelijks voorbij ziet komen op de verschillende journaals. De betreffende wijk blijkt een nogal favoriete wijk te zijn om ergens je ongenoegen over te uiten, wat we in dit land ook wel demonstratierecht noemen. Goed, je mag demonstreren maar met je rug tegen de muur. Alleen als je geld hebt is de vrijheid niet duur hoor ik Harrie Jekkers zingen in mijn hoofd.
De situatie is nijpend. De vrouw des huizes ontvangt me in de keuken en laat me de vele papieren zijn die ze mocht ontvangen van de bank welke recentelijk nog fier op de shirts van onze hoofdstedelijke voetbalclub pronkten. De bank is inmiddels al tot een officiële taxatie overgegaan, een middel dat doorgaans pas ingezet wordt als er vele maanden betalingsachterstand is. Het valt me op dat de vrouw gelaten is en het lijkt alsof ze zich niet al te druk maakt over de ontstane situatie. Ze vertelt dat met name haar man dit eigenlijk als een ideale gelegenheid ziet om terug te keren naar hun gezamenlijke land van geboorte, Suriname.
Het mooie aan mijn advieswerk is dat ik er naast een boterham mee verdien, mensen ook echt een helpende hand kan bieden. En hoe schrijnender de situatie, hoe meer mijn hulp daadwerkelijk effectief kan zijn. Ik kan jullie zeggen dat mijn handen al direct begonnen te jeuken om aan de slag te gaan. Wij zouden immers direct in contact gaan treden met de bank en deze zou ons ook zeker enkele maanden de tijd geven om tot een goede verkoop te komen. Overigens zeker niet in de laatste plaats vanwege het eigenbelang van de bank. De woning zag er in de keuken namelijk prima uit. Via de keuken kwam je in een kleine achtertuin met toegang tot een binnenplaats waar kinderen lekker kunnen spelen en je bovendien je auto veilig en gratis kunt parkeren. Aan de voorzijde van de woning bevond zich een grote kamer waar de vrouw des huizes tot voor kort een pedicure aan huis runde.
De woonkamer was op de eerste verdieping, wat niet geheel gebruikelijk is maar niet minder fraai.
Aan de woonkamer vast zat een grote slaapkamer. En op de derde verdieping nog eens twee ruime kinderkamers en een nette badkamer. 'De slaapkamer aan de woonkamer is niet standaard meneer, deze zijn we nu aan het verbouwen. Mijn man wilde dat namelijk graag omdat dat veel makkelijker is. En zo konden we ook de woonkamer opnieuw inrichten. Alles verven, nieuwe meubels en ja ziet u, mijn man wilde perse een nieuwe smart tv.' Ik knik bevestigend dat het inderdaad wel erg mooi geworden is en van binnen bedenk ik me dat ik de grote televisiedoos in de pedicure kamer beneden toch goed had waargenomen.
De weken daarna onderhouden we nog wel wat telefonisch contact maar tot een echte hulpverleningsopdracht is het niet meer gekomen.
De situatie is nijpend. De vrouw des huizes ontvangt me in de keuken en laat me de vele papieren zijn die ze mocht ontvangen van de bank welke recentelijk nog fier op de shirts van onze hoofdstedelijke voetbalclub pronkten. De bank is inmiddels al tot een officiële taxatie overgegaan, een middel dat doorgaans pas ingezet wordt als er vele maanden betalingsachterstand is. Het valt me op dat de vrouw gelaten is en het lijkt alsof ze zich niet al te druk maakt over de ontstane situatie. Ze vertelt dat met name haar man dit eigenlijk als een ideale gelegenheid ziet om terug te keren naar hun gezamenlijke land van geboorte, Suriname.
Het mooie aan mijn advieswerk is dat ik er naast een boterham mee verdien, mensen ook echt een helpende hand kan bieden. En hoe schrijnender de situatie, hoe meer mijn hulp daadwerkelijk effectief kan zijn. Ik kan jullie zeggen dat mijn handen al direct begonnen te jeuken om aan de slag te gaan. Wij zouden immers direct in contact gaan treden met de bank en deze zou ons ook zeker enkele maanden de tijd geven om tot een goede verkoop te komen. Overigens zeker niet in de laatste plaats vanwege het eigenbelang van de bank. De woning zag er in de keuken namelijk prima uit. Via de keuken kwam je in een kleine achtertuin met toegang tot een binnenplaats waar kinderen lekker kunnen spelen en je bovendien je auto veilig en gratis kunt parkeren. Aan de voorzijde van de woning bevond zich een grote kamer waar de vrouw des huizes tot voor kort een pedicure aan huis runde.
De woonkamer was op de eerste verdieping, wat niet geheel gebruikelijk is maar niet minder fraai.
Aan de woonkamer vast zat een grote slaapkamer. En op de derde verdieping nog eens twee ruime kinderkamers en een nette badkamer. 'De slaapkamer aan de woonkamer is niet standaard meneer, deze zijn we nu aan het verbouwen. Mijn man wilde dat namelijk graag omdat dat veel makkelijker is. En zo konden we ook de woonkamer opnieuw inrichten. Alles verven, nieuwe meubels en ja ziet u, mijn man wilde perse een nieuwe smart tv.' Ik knik bevestigend dat het inderdaad wel erg mooi geworden is en van binnen bedenk ik me dat ik de grote televisiedoos in de pedicure kamer beneden toch goed had waargenomen.
De weken daarna onderhouden we nog wel wat telefonisch contact maar tot een echte hulpverleningsopdracht is het niet meer gekomen.
donderdag 18 september 2014
Voedselbank
De zorgverzekering is zojuist geregeld. De 'alleenstaande moeder met drie kinderen' klant gaat niet alleen minder betalen per maand maar de vergoedingen zijn ook nog eens beter. Met name de tandartskosten zijn veel ruimer gedekt en dat geeft een geruststellend gevoel. Iets minder geruststellend is het gevoel dat haar nu overheerst over deze dag. Ze moet gaan werken en niemand kan een belangrijke afspraak van haar overnemen. Ze moet namelijk nog naar de voedselbank. En wat stel je dan voor als goed financieel adviseur? Juist.
En zo sta ik een uur later naast mijn auto op de ruime parkeerplaats bij het gebouw dat enige tijd terug in gebruik is genomen als voedselbank. Nieuwsgierig naar wat ik ga aantreffen loop ik het gebouw in, de getekende machtiging houd ik paraat. Eenmaal binnen dien ik me te meden bij een vriendelijke dame aan een klein bureautje. De mensen voor mij worden bijna allemaal hartelijk begroet door haar, een teken dat veel mensen dus veel vaker komen. Hier val ik meteen in mijn eerst verbazing. Voor mij wordt een man namelijk hartelijk begroet door de dame in kwestie omdat zij hem al 2 weken niet gezien heeft hier. De reden? Hij is net terug van een vakantie in Spanje. De dame heeft goed nieuws voor hem. Ze heeft kunnen regelen dat ze pakken luiers voor hem heeft. De plaatselijk Kruidvat heeft 2 pakken ter beschikking gesteld. De man bedankt echter vriendelijk, de betreffende luiers zijn niet prettig in vergelijking met Pampers, het merk dat hij schijnbaar liever gebruikt.
Hierna is het de bedoeling dat je in een rij langs tafels loopt waar alles voor je in mandjes wordt gezet. Het begint bij een tafel die volledig vol staat met kleine pakjes melk. Vriendelijk bedank ik de man die netjes twee pakjes in mijn mand zet. Achter me slaat opnieuw iemand het gulle aanbod af. Hij vraagt of er ook andere melk is want dit is magere melk en dat blieft deze meneer klaarblijkelijk niet. De volgende tafel is de belangrijkste tafel. Daar wordt het mandje volgezet met een zeer groot pakket met dagelijks nodige dingen als vlees, zuivel, broodbeleg, etc. Voor me staan twee jonge meiden te keuvelen over welke tatoeage ze willen gaan zetten. Ik wil me bijdehand bemoeien met het gesprek door te opperen dat ze anders maar plaatjes moeten ruilen met elkaar, gezien het grote aantal versieringen dat hun jonge lijf al siert. Ik houd wijselijk mijn mond maar. De laatste tafel is gereserveerd door de plaatselijke bakker, die zijn overtollige voorraad aan brood te beschikking stelt.
Vol verbazing sta ik weer bij de auto. Ik twijfel nogal wat me nou het meest verbaasd heeft. De mentaliteit van sommige mensen of het feit dat mijn auto maar net ruim genoeg is om plaats te bieden aan de drie overvolle tassen met boodschappen die ik mee heb.
En zo sta ik een uur later naast mijn auto op de ruime parkeerplaats bij het gebouw dat enige tijd terug in gebruik is genomen als voedselbank. Nieuwsgierig naar wat ik ga aantreffen loop ik het gebouw in, de getekende machtiging houd ik paraat. Eenmaal binnen dien ik me te meden bij een vriendelijke dame aan een klein bureautje. De mensen voor mij worden bijna allemaal hartelijk begroet door haar, een teken dat veel mensen dus veel vaker komen. Hier val ik meteen in mijn eerst verbazing. Voor mij wordt een man namelijk hartelijk begroet door de dame in kwestie omdat zij hem al 2 weken niet gezien heeft hier. De reden? Hij is net terug van een vakantie in Spanje. De dame heeft goed nieuws voor hem. Ze heeft kunnen regelen dat ze pakken luiers voor hem heeft. De plaatselijk Kruidvat heeft 2 pakken ter beschikking gesteld. De man bedankt echter vriendelijk, de betreffende luiers zijn niet prettig in vergelijking met Pampers, het merk dat hij schijnbaar liever gebruikt.
Hierna is het de bedoeling dat je in een rij langs tafels loopt waar alles voor je in mandjes wordt gezet. Het begint bij een tafel die volledig vol staat met kleine pakjes melk. Vriendelijk bedank ik de man die netjes twee pakjes in mijn mand zet. Achter me slaat opnieuw iemand het gulle aanbod af. Hij vraagt of er ook andere melk is want dit is magere melk en dat blieft deze meneer klaarblijkelijk niet. De volgende tafel is de belangrijkste tafel. Daar wordt het mandje volgezet met een zeer groot pakket met dagelijks nodige dingen als vlees, zuivel, broodbeleg, etc. Voor me staan twee jonge meiden te keuvelen over welke tatoeage ze willen gaan zetten. Ik wil me bijdehand bemoeien met het gesprek door te opperen dat ze anders maar plaatjes moeten ruilen met elkaar, gezien het grote aantal versieringen dat hun jonge lijf al siert. Ik houd wijselijk mijn mond maar. De laatste tafel is gereserveerd door de plaatselijke bakker, die zijn overtollige voorraad aan brood te beschikking stelt.
Vol verbazing sta ik weer bij de auto. Ik twijfel nogal wat me nou het meest verbaasd heeft. De mentaliteit van sommige mensen of het feit dat mijn auto maar net ruim genoeg is om plaats te bieden aan de drie overvolle tassen met boodschappen die ik mee heb.
maandag 15 september 2014
Stadionwind
De toast op een goed weekend is zojuist gedaan. De steeds weer wederkerende grap dat ik nog nooit iemand meemaakte die blij kwam vertellen dat ie geld had gewonnen met 'balletje balletje' kon ook dit keer weer op gelach rekenen en de folders en pennen werden weer ingepakt in onze tassen. Terwijl ik aan mijn drankje wil beginnen zie ik vanuit mijn ooghoeken een ouder echtpaar op me afkomen.
Voorzichtig zoeken ze toenadering en openen het gesprek dat ze niet voor de eerste keer mee op fanreis zijn. Bovendien waren ze vorig jaar nog met zijn drieën en nu dus samen. Ze geven echter als snel cryptisch te kennen dat ze toch met hetzelfde gezelschap zijn als vorig jaar. De vrouw laat me een urn zien en zegt in alle openheid dat hun zoon daar in zit. Recentelijk gecremeerd. Doodsoorzaak? Zelfmoord.
Terwijl ik met een letterlijk ijskoud gevoel verder praat en voorzichtig informeer naar de achtergronden van deze trieste daad, praat de vrouw honderduit en welhaast zonder 'emotie'. Ze vertelt dat kort na de fanreis van vorig jaar hun zoon een vrouw op internet heeft leren kennen. Een knappe blondine uit het oostblok waar hij snel voor valt. Het contact werd steeds intensiever en ze praatten zelfs over de mogelijkheid om te trouwen zodat zij zich dan in Nederland kan vestigen. Een klassiek liefdesverhaal zoals er zovelen zijn. Het internet heeft al veel mensen bij elkaar gebracht. De schone blondine blijkt echter tegen steeds meer problemen aan te lopen om daadwerkelijk de trip naar ons koude kikkerlandje te kunnen maken. De zoon helpt haar uiteraard waar kan en ondanks waarschuwingen van de ouders stuurt hij geregeld geld op en worden de geldbedragen ook steeds groter. Na een aantal maanden blijkt het gelijk aan de zijde van de ouders. Niet alleen blijkt de zoon voor vele euro's opgelicht te zijn, ook zijn geliefde ontvalt hem. Er bleek niets meer of minder achter te zitten dan een criminele organisatie en de teleurstelling en schaamte blijken hem te groot. Hij kiest voor zijn vreselijke daad.
De dag van het bezoeken van het stadion breekt aan en het echtpaar heeft om onze hulp gevraagd. Ze willen vandaag de laatste wens van hun zoon in vervulling laten gaan en willen zijn as over het veld in Camp Nou strooien. Een ieder die wel eens een bezichtiging heeft gedaan aan de mooiste voetbaltempel te wereld weet dat er continu een aantal strenge steward op de wacht staat. De afspraak wordt gemaakt dat een van ons wat gaat vragen aan de stewards en dat de ander, ik dus, het echtpaar zal helpen met het vervullen van de laatste wens. We kijken nog eens om ons heen en ik knik naar de vrouw. 'Nu'! De vrouw haalt een aantal fotorolletjeskokers uit haar tas en strooit ze zo ineens over het veld. Echter rekende ze, in haar begrijpelijke onwetendheid hierover, totaal niet op de wind die door het stadion raasde en ons trakteerde op een aswolk over onze kleding. Ik wist even niet zo heel erg goed hoe ik hierop reageerde moest.
Telkens wanneer de spelers het veld betreden denk dan nog eens aan het as dat daar ligt. En aan mijn bizarre avontuur.
Voorzichtig zoeken ze toenadering en openen het gesprek dat ze niet voor de eerste keer mee op fanreis zijn. Bovendien waren ze vorig jaar nog met zijn drieën en nu dus samen. Ze geven echter als snel cryptisch te kennen dat ze toch met hetzelfde gezelschap zijn als vorig jaar. De vrouw laat me een urn zien en zegt in alle openheid dat hun zoon daar in zit. Recentelijk gecremeerd. Doodsoorzaak? Zelfmoord.
Terwijl ik met een letterlijk ijskoud gevoel verder praat en voorzichtig informeer naar de achtergronden van deze trieste daad, praat de vrouw honderduit en welhaast zonder 'emotie'. Ze vertelt dat kort na de fanreis van vorig jaar hun zoon een vrouw op internet heeft leren kennen. Een knappe blondine uit het oostblok waar hij snel voor valt. Het contact werd steeds intensiever en ze praatten zelfs over de mogelijkheid om te trouwen zodat zij zich dan in Nederland kan vestigen. Een klassiek liefdesverhaal zoals er zovelen zijn. Het internet heeft al veel mensen bij elkaar gebracht. De schone blondine blijkt echter tegen steeds meer problemen aan te lopen om daadwerkelijk de trip naar ons koude kikkerlandje te kunnen maken. De zoon helpt haar uiteraard waar kan en ondanks waarschuwingen van de ouders stuurt hij geregeld geld op en worden de geldbedragen ook steeds groter. Na een aantal maanden blijkt het gelijk aan de zijde van de ouders. Niet alleen blijkt de zoon voor vele euro's opgelicht te zijn, ook zijn geliefde ontvalt hem. Er bleek niets meer of minder achter te zitten dan een criminele organisatie en de teleurstelling en schaamte blijken hem te groot. Hij kiest voor zijn vreselijke daad.
De dag van het bezoeken van het stadion breekt aan en het echtpaar heeft om onze hulp gevraagd. Ze willen vandaag de laatste wens van hun zoon in vervulling laten gaan en willen zijn as over het veld in Camp Nou strooien. Een ieder die wel eens een bezichtiging heeft gedaan aan de mooiste voetbaltempel te wereld weet dat er continu een aantal strenge steward op de wacht staat. De afspraak wordt gemaakt dat een van ons wat gaat vragen aan de stewards en dat de ander, ik dus, het echtpaar zal helpen met het vervullen van de laatste wens. We kijken nog eens om ons heen en ik knik naar de vrouw. 'Nu'! De vrouw haalt een aantal fotorolletjeskokers uit haar tas en strooit ze zo ineens over het veld. Echter rekende ze, in haar begrijpelijke onwetendheid hierover, totaal niet op de wind die door het stadion raasde en ons trakteerde op een aswolk over onze kleding. Ik wist even niet zo heel erg goed hoe ik hierop reageerde moest.
Telkens wanneer de spelers het veld betreden denk dan nog eens aan het as dat daar ligt. En aan mijn bizarre avontuur.
zaterdag 13 september 2014
Gekraak
Het appartement bevindt zich op de derde verdieping in een plaatsje onder de rook van Amsterdam. Of eigenlijk onder de rook van Schiphol. Of nee, eigenlijk onder de rook van de vliegtuigen van Schiphol. Telkens wanneer ik in het betreffende appartement ben kijk ik de eerste drie laag overkomende vliegtuigen vol bewondering. De drie daaropvolgende negeer ik en als er qua tijd nog meer volgen begint de ergernis over het lawaai lichtelijk toe te nemen.
Zowel de vliegtuigen als het betreffende accent van de bewoner bevestigen dat we niet ver van onze hoofdstad af zijn. Werd ik tijdens de eerste afspraak nog keurig bij mijn voornaam aangesproken, ik kan jullie mededelen dat ik al vrij snel de naam pik kreeg toebedeeld. 'Hee pik, hoe is het man? Ja man, wat is het pleuris warm man.' Gelieve het betreffende Amsterdamse accent er zelf bij te denken.
Nu is dat accent verre van erg. Ook niet zijn karakter. Het is een zeer aardige gozer waar ik zo een biertje mee zou gaan drinken. Met zijn vader trouwens ook, die een paar keer de honneurs waarnam tijdens een bezichtiging en niet naliet zijn levensverhaal in sappig Amsterdams met me te delen. Eigenlijk heeft hij maar een groot nadeel, verkooptechnisch bezien. Hij heeft een dierenhobby. En dat beperkt zich niet tot de gebruikelijk huiskat c.q. hond maar er bevindt zich een kleine kinderboerderij op de derde etage. Drie katten, een (luid schreeuwende) papegaai en als klap op de vuurpijl een grote glazen bak met daarin twee leguanen! Die indirect voor een stagnerende verkoop zorgden.
Een enthousiast jong stel zag elke ruimte en werd steeds enthousiaster. De rondleiding zat er inmiddels op en in de woonkamer bespraken we nog even de financiële mogelijkheden. Nog steeds geen teken van afhaken en dan weet je dat het in de meeste gevallen wel goedkomt. Tot het dierengezelschap zich ging roeren. De Papegaai gaf de aftrap met een luide kreet waar de vrouwelijke kant van het stel zich een ongeluk van schrok en direct van slag was. De katten schoten ineens dwars door de woonkamer heen en stortten zich op iets dat uit de bak van de leguanen leek te komen. Blijkbaar had een grote spinkaan zich aan zijn gewisse dood onttrokken door uit de bak te springen waarna hij alsnog het loodje leggen moest tegen de overtal aan gretige katten. Het geluid wat er uiteindelijk uitkwam toen hij definitief overleed komt nog het dichts in de buurt van het hard doorbreken van een droge koek. De gil van de vrouw overtof het gekrijs van de papegaai.
Overbodig er bij te vermelden dat de voorkeur van het stel uiteindelijk naar een appartement is gegaan met ietwat minder dierlijke inhoud.
Zowel de vliegtuigen als het betreffende accent van de bewoner bevestigen dat we niet ver van onze hoofdstad af zijn. Werd ik tijdens de eerste afspraak nog keurig bij mijn voornaam aangesproken, ik kan jullie mededelen dat ik al vrij snel de naam pik kreeg toebedeeld. 'Hee pik, hoe is het man? Ja man, wat is het pleuris warm man.' Gelieve het betreffende Amsterdamse accent er zelf bij te denken.
Nu is dat accent verre van erg. Ook niet zijn karakter. Het is een zeer aardige gozer waar ik zo een biertje mee zou gaan drinken. Met zijn vader trouwens ook, die een paar keer de honneurs waarnam tijdens een bezichtiging en niet naliet zijn levensverhaal in sappig Amsterdams met me te delen. Eigenlijk heeft hij maar een groot nadeel, verkooptechnisch bezien. Hij heeft een dierenhobby. En dat beperkt zich niet tot de gebruikelijk huiskat c.q. hond maar er bevindt zich een kleine kinderboerderij op de derde etage. Drie katten, een (luid schreeuwende) papegaai en als klap op de vuurpijl een grote glazen bak met daarin twee leguanen! Die indirect voor een stagnerende verkoop zorgden.
Een enthousiast jong stel zag elke ruimte en werd steeds enthousiaster. De rondleiding zat er inmiddels op en in de woonkamer bespraken we nog even de financiële mogelijkheden. Nog steeds geen teken van afhaken en dan weet je dat het in de meeste gevallen wel goedkomt. Tot het dierengezelschap zich ging roeren. De Papegaai gaf de aftrap met een luide kreet waar de vrouwelijke kant van het stel zich een ongeluk van schrok en direct van slag was. De katten schoten ineens dwars door de woonkamer heen en stortten zich op iets dat uit de bak van de leguanen leek te komen. Blijkbaar had een grote spinkaan zich aan zijn gewisse dood onttrokken door uit de bak te springen waarna hij alsnog het loodje leggen moest tegen de overtal aan gretige katten. Het geluid wat er uiteindelijk uitkwam toen hij definitief overleed komt nog het dichts in de buurt van het hard doorbreken van een droge koek. De gil van de vrouw overtof het gekrijs van de papegaai.
Overbodig er bij te vermelden dat de voorkeur van het stel uiteindelijk naar een appartement is gegaan met ietwat minder dierlijke inhoud.
maandag 8 september 2014
Hoofdelijk aansprakelijk
De flatgebouwen zijn er hoog en groot, de wijken keurig ingedeeld in nummers. Twee van de vier grote steden liggen er op een steenworp afstand. Ik parkeer mijn auto in de schaduw van de hoge flat en beweeg me naar de ingang van het gebouw alwaar twee vrouwen me al vriendelijk staan op te wachten.
Boven in het nette appartement tref ik nog een vrouw aan die keurig voor koffie zorgt. Ze waarschuwt vooraf dat ze daar niet zo goed in is en even later moet ik in mezelf erkennen dat ze hier volledig gelijk in had. Ik inventariseer en probeer het in mijn hoofd op orde te krijgen. Een vrouw herken ik als degene waar ik deze afspraak mee gemaakt heb. In het kort wist ze me te vertellen dat ze een aardig financieel probleem had. Zij had namelijk haar ex enige jaren terug toestemming gegeven om in hun gezamenlijke huis te blijven wonen. Haar ex betaalde jarenlang keurig de hypotheek maar had enige tijd terug ontslag gehad en nu kon deze ex niet meer aan de betalingsverplichtingen voldoen. Een ietwat naïeve houding wellicht aangezien hoofdelijke aansprakelijkheid, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, geen gedeelde aansprakelijkheid betekent.
Inmiddels heeft de vrouw die bij de vrouw van het telefoongesprek was zich kenbaar gemaakt als een vriendin die haar wil helpen in deze moeilijke tijden. De derde vrouw, zonder enig talent om koffie te zetten, begint een verhaal af te steken over hoe moeilijk ze het heeft nu zij geen baan heeft en ze telkens afgewezen wordt bij sollicitaties. Ze komt over als iemand die de moed heeft opgegeven. Voorzichtig informeer ik naar haar woon situatie en of ze er alleen voor staat. Pas dan schiet het me te binnen. Wellicht dat bij jullie als lezer het kwartje al eerder viel, maar het blijkt nu dus dat zij juist de betreffende ex is!
Het verhaal doet me nogal surrealistisch aan. Deze vrouw heeft jarenlang een goede baan bij de politie gehad maar kreeg daar een ontslag met gouden handdruk. Waarom dan toch in de financiële problemen komen, hoor ik jullie al lezende denken. Nou dat was nogal simpel, aangezien ze zich zo slecht voelde had ze, naar eigen zeggen mede op advies van haar behandelend arts, enkele grote uitgaven gedaan zoals een nieuwe smart tv en een dure laptop. Dit zou haar helpen zich sterker te voelen. Ondertussen maakte ik de rekensom dat er in het meest gunstige geval er een restschuld over zou blijven van zo'n 50.000 euro. Hoofdelijk aansprakelijk voor de vrouw met haar goede bedoelingen.
Boven in het nette appartement tref ik nog een vrouw aan die keurig voor koffie zorgt. Ze waarschuwt vooraf dat ze daar niet zo goed in is en even later moet ik in mezelf erkennen dat ze hier volledig gelijk in had. Ik inventariseer en probeer het in mijn hoofd op orde te krijgen. Een vrouw herken ik als degene waar ik deze afspraak mee gemaakt heb. In het kort wist ze me te vertellen dat ze een aardig financieel probleem had. Zij had namelijk haar ex enige jaren terug toestemming gegeven om in hun gezamenlijke huis te blijven wonen. Haar ex betaalde jarenlang keurig de hypotheek maar had enige tijd terug ontslag gehad en nu kon deze ex niet meer aan de betalingsverplichtingen voldoen. Een ietwat naïeve houding wellicht aangezien hoofdelijke aansprakelijkheid, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, geen gedeelde aansprakelijkheid betekent.
Inmiddels heeft de vrouw die bij de vrouw van het telefoongesprek was zich kenbaar gemaakt als een vriendin die haar wil helpen in deze moeilijke tijden. De derde vrouw, zonder enig talent om koffie te zetten, begint een verhaal af te steken over hoe moeilijk ze het heeft nu zij geen baan heeft en ze telkens afgewezen wordt bij sollicitaties. Ze komt over als iemand die de moed heeft opgegeven. Voorzichtig informeer ik naar haar woon situatie en of ze er alleen voor staat. Pas dan schiet het me te binnen. Wellicht dat bij jullie als lezer het kwartje al eerder viel, maar het blijkt nu dus dat zij juist de betreffende ex is!
Het verhaal doet me nogal surrealistisch aan. Deze vrouw heeft jarenlang een goede baan bij de politie gehad maar kreeg daar een ontslag met gouden handdruk. Waarom dan toch in de financiële problemen komen, hoor ik jullie al lezende denken. Nou dat was nogal simpel, aangezien ze zich zo slecht voelde had ze, naar eigen zeggen mede op advies van haar behandelend arts, enkele grote uitgaven gedaan zoals een nieuwe smart tv en een dure laptop. Dit zou haar helpen zich sterker te voelen. Ondertussen maakte ik de rekensom dat er in het meest gunstige geval er een restschuld over zou blijven van zo'n 50.000 euro. Hoofdelijk aansprakelijk voor de vrouw met haar goede bedoelingen.
zaterdag 6 september 2014
Moordzaakstad
De zaterdagochtend voorjaarszon is al aardig warm. Ik manoeuvreer mijn auto door het centrum van de aan Rotterdam grenzende stad, de stad die vooral bekendheid kreeg door een gruwelijke moordzaak in een niet nader bij naam te noemen park. Een moordzaak die symbool zou komen te staan voor wat er in Nederland mis is met het rechtssysteem. Is en dus niet was.
Daarnaast staat deze stad er ook om bekend dat de huizen daar moeizaam van eigenaar verwisselen. Echter wist ik een zeer aardige meneer uit het Oosten van Europa (ik vermoedde Rusland maar vanwege de moeizame onderlinge verstandhoudingen aldaar informeerde ik maar niet al te veel) geïnteresseerd te krijgen een pand te bezoeken dat wij sinds kort in de verkoop hadden verkregen via de bank dat er hypotheek op had gevestigd. Het slot in de voordeur was recentelijk vervangen. De voordeur zat zo armoedig dicht dat ik bij binnenkomst voor de zekerheid een aantal keer overdreven hard goedemorgen riep. Geen gehoor gelukkig. Het scenario wat we er aantroffen was nogal absurd. De woonkamer was half leeggehaald en de tafel lag boordevol met post. De keuken stond nog vol met spullen die tot voor kort nog voor een ochtendritueel hadden gezorgd. De Senseo stond nog aan, de vaat niet afgewassen. De bovenverdieping was met een armoedige trap bereikbaar waar je voor je eigen veiligheid niet met zijn tweeën op kon. Het zal niet verrassend overkomen indien ik stel dat de bezichtiging niet tot een bod kwam.
Een tweetal weken later neem ik op kantoor een van de vele telefoontjes aan. Het blijkt dit keer de buurvrouw te zijn van het betreffende pand in de moordzaakstad. De buurvrouw maakt zich wat zorgen over de voordeur en over het verkoopbord dat er geregeld afwaait. Of we daar eens naar willen kijken. 'Ja weet u, mijn man is voorzitter van de vereniging van eigenaren en wij vragen ons af wat er met de betreffende woning gebeuren gaat. Of u het kunt verkopen? Want ja, het gebeurt gelukkig niet al te vaak dat de bewoner doodgeschoten wordt in zijn eigen huis, toch? Dat maakt de verkoop vast wat lastig he meneer?' Ik keek mijn verbaasd kijkende collega aan en bevestigde slechts haar hypothese.
De woning is overigens nog steeds in de verkoop. Elk bod boven de Eur. 50.000,-- zal serieus in overweging genomen worden.
Daarnaast staat deze stad er ook om bekend dat de huizen daar moeizaam van eigenaar verwisselen. Echter wist ik een zeer aardige meneer uit het Oosten van Europa (ik vermoedde Rusland maar vanwege de moeizame onderlinge verstandhoudingen aldaar informeerde ik maar niet al te veel) geïnteresseerd te krijgen een pand te bezoeken dat wij sinds kort in de verkoop hadden verkregen via de bank dat er hypotheek op had gevestigd. Het slot in de voordeur was recentelijk vervangen. De voordeur zat zo armoedig dicht dat ik bij binnenkomst voor de zekerheid een aantal keer overdreven hard goedemorgen riep. Geen gehoor gelukkig. Het scenario wat we er aantroffen was nogal absurd. De woonkamer was half leeggehaald en de tafel lag boordevol met post. De keuken stond nog vol met spullen die tot voor kort nog voor een ochtendritueel hadden gezorgd. De Senseo stond nog aan, de vaat niet afgewassen. De bovenverdieping was met een armoedige trap bereikbaar waar je voor je eigen veiligheid niet met zijn tweeën op kon. Het zal niet verrassend overkomen indien ik stel dat de bezichtiging niet tot een bod kwam.
Een tweetal weken later neem ik op kantoor een van de vele telefoontjes aan. Het blijkt dit keer de buurvrouw te zijn van het betreffende pand in de moordzaakstad. De buurvrouw maakt zich wat zorgen over de voordeur en over het verkoopbord dat er geregeld afwaait. Of we daar eens naar willen kijken. 'Ja weet u, mijn man is voorzitter van de vereniging van eigenaren en wij vragen ons af wat er met de betreffende woning gebeuren gaat. Of u het kunt verkopen? Want ja, het gebeurt gelukkig niet al te vaak dat de bewoner doodgeschoten wordt in zijn eigen huis, toch? Dat maakt de verkoop vast wat lastig he meneer?' Ik keek mijn verbaasd kijkende collega aan en bevestigde slechts haar hypothese.
De woning is overigens nog steeds in de verkoop. Elk bod boven de Eur. 50.000,-- zal serieus in overweging genomen worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
