Een periode van 5 jaar is een mooie tijd om te evalueren. In een nog niet zo ver verleden deed ik een poging columns te schrijven over een van mijn grote hobby's en passie, de plaatselijke voetbalclub TOP Oss. Zoals inmiddels als algemeen bekend mag worden beschouwd, de club die tegenwoordig als FC Oss door het leven gaat.
Tijdens een hete forumavond ergens in november 2008 verdedigde voorzitter Bert Zwanenburg zijn keuze om de naam te wijzigen. Regionale clubs zouden een duidelijker onderscheid zien met de amateurtak (sv TOP) en de mensen uit Oss zouden de weg naar het stadion beter weten te vinden omdat de nieuwe naam een gezamenlijk gevoel zou uitstralen. Daarnaast koos de club om een samenwerking aan te gaan met streekgenoot NEC en zouden de regionale talenten dus sneller voor deze club gaan kiezen. Destijds was ik, net als velen, teleurgesteld in deze naamswijziging. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben ook een groot voorstander van vooruitgang en deze bereik je nu eenmaal door veranderingen door te durven voeren. Kortom, ik gaf het een kans.
Nu we echter de kennis hebben van 5 jaar FC Oss dient het bestuur opnieuw gedurfde wijzigingen door te voeren. Ten eerste heeft de naamswijziging ons sportief niets gebracht. Geen enkele keer werd er een plekje in de play offs afgedongen, we wisten geen periodetitel te winnen en als absoluut dieptepunt maakten we in het eerste seizoen zelfs een degradatie mee. Het stadion zit helaas bij lange niet vol. Men zal als bestuur eindelijk eens in moeten zien dat het enige wat meer toeschouwers op zal leveren sportief succes is. Echter, los daarvan moet je het als club wel dusdanig faciliteren dat mensen graag naar je stadion komen. Dat wil zeggen een schoon stadion, goede en betaalbare catering, een goede muziekinstallatie, een enthousiaste stadion speaker, entertainment op het veld, betaalbare toegangsprijzen, etc. Helaas heeft de club op veel van deze aspecten ernstig tekort geschoten. Een belangrijke eerste stap is echter gezet door het (deels) verwijderen van de stadionhekken en het verbeteren van de geluidsinstallatie. Het zal echter nog veel beter moeten. De samenwerking met NEC is voor veel supporters een doorn in het oog. Hoewel het moeilijk is in te schatten hoe die zaken intern er voor staan steekt het de supporter dat er geen enkele talenten de weg weten te vinden naar ons stadion. Wanneer er door blessures problemen zijn zien de supporters geen spelers terug die in jong NEC/FC Oss spelen. Er wordt dan hardop afgevraagd wat voor nut deze samenwerking heeft. Bovendien kwam er ook nog nooit een goede speler van NEC naar Oss, slechts afdankertjes die doorgaans na een jaar de doorgang naar de amateurs maakten.
Kortom, het is tijd om een aantal zaken weer goed aan te pakken. Eerste stap is om de naam terug te brengen naar TOP Oss. De merchandise zal dan weer nieuwe leven in worden geblazen en de good will onder de supporters zal een enorme boost krijgen. Verder zal er weer in de regio gescout moeten worden en zullen deze talentjes bij TOP Oss moeten gaan spelen. Je mist dan wellicht een aantal zeer grote talenten die naar NEC of Brabant United zullen gaan maar de talenten daar net onder kunnen ook groeien tot volwaardige betaald voetbal spelers. En een relatief makkelijke oplossing om meer mensen naar het stadion te trekken is de toegangsprijzen verlagen. De laatste jaren heeft het bestuur van de club zich te vaak gedragen als een slechte winkelier die klaagt dat er weinig verkocht wordt terwijl de prijzen toch echt prima zijn.
Er zijn gelukkig steeds meer signalen dat de club goede beslissingen neemt. Dit samen met het nieuwe goede gevoel dat is ontstaan bij met name jonge supporters moet ervoor zorgen dat we een mooie toekomst tegemoet gaan. Zeker met de voltooiing van de Talentencampus kunnen we een voorbeeld club worden in Nederland!
vrijdag 31 oktober 2014
dinsdag 28 oktober 2014
Cruijff en de gemiste penalty
Eigenlijk heb ik niets met bekende mensen. Het adoreren van mensen ligt niet in mijn aard en als ik bekende mensen tegenkom zal ik de laatste zijn die raar of hysterisch zal reageren. Voor mij zijn het mensen zoals jij en ik en bovendien bedenk ik me altijd dat ze het juist prettig zullen vinden om 'normaal' benaderd te worden.
Het is niet slechts een mening. Ik maakte daadwerkelijk al zeer veel bekende mensen van nabij mee. Niet alleen bekend in Nederland maar sommige wereldberoemd zelfs. Overigens wel vrijwel allemaal uit de voetballerij, maar dat is een mondiale sport niet waar? Ik deed enige tijd terug al uit de doeken dat ik ooit letterlijk zij aan zij stond met Messi. Tijdens een van mijn talrijke andere bezoeken aan Camp Nou stapte ooit Ronaldinho letterlijk naast me uit een taxi, stond ik een keer aan het raampje van Patrick Kluivert zijn Hummer, en stak ik ooit over terwijl Victor Valdes me keurig voorrang gaf op het zebrapad. Natuurlijk zijn die ontmoetingen leuk, maar echt raken kan het me niet.
Een aantal seizoenen lang nam ik voor het fanclub magazine van de Fanclub Barcelona interviews af met min of meer bekende Nederlanders. Ik dronk in een hotel koffie met Ronald Koeman, zat aan de bar met een aan een stuk door babbelende Sierd de Vos, zat op een terrasje met Gheorghe Hagi, at een boterham aan de keukentafel mee met Ron Jans en had een leuk gesprek bij Fortuna Sittard met Jordy Cruijff. En dit alles vond ik alleen maar gewoon super leuk om te doen. Tot ik ineens kans kreeg om met de vader van laatstgenoemde oog in oog te komen staan. Mijn absolute held.
De locatie was het Olympisch Stadion in Amsterdam en de gelegenheid was het jaarlijkse 6 tegen 6 toernooi van de Johan Cruyff Foundation. De opzet van dit toernooi is om met teams tegen elkaar te spelen die bereid zijn een minimale donatie aan de foundation te doen en zo de kans krijgen op een leuke sportieve dag maar bovenal een unieke kans hebben om tegen de legendarisch nummer 14 te mogen spelen. We zijn maanden bezig geweest om een team op de been te brengen en het geluk is aan onze zijde als we zien dat de eerste wedstrijd die we moeten spelen uitgerekend tegen het team van de Foundation zelf is. Aan de aftrap verschijnen Humberto Tan, Barbara Barend, Raoel Heertje, Peter Heerschop, Jochem van Gelder en de legendarische nummer 14 zelf. In het kader van fair play lijkt het de organisatie wel een goed idee om beide teams elkaar de handen te laten schudden. Ik loop mijn doel uit, schud gedachteloos handen van toch aardig bekende personen en zie dat de aanvoerder zelf al laatste er staat. Ik loop op hem af, hij lacht, knikt vriendelijk en schudt mijn hand. Zelfs nu ik het schrijf levert het me weer kippenvel op.
Eenmaal terug in het doel zie ik het spel zich voor me afspelen. De bal gaat via de aftrap naar de linkerkant van het veld, voor mij rechts dus. Cruijff ontvangt, wijst op kenmerkende manier, legt de bal goed en wat doet hij? Hij schiet op doel! Ik duik en kan de eigenlijk wel wat teleurstellend slecht ingeschoten bal redelijk makkelijk naast tikken. Ik hervat het spel met een keepersbal, volgens de Cruijff 6x6 regels is drie corners een penalty, en kan me dan bedenken dat ik net dus een schot van Cruijff heb mogen stoppen. Maar het wordt nog mooier. Het vertrouwen is kennelijk gegroeid bij mij en het wordt een wedstrijd waarbij me alles lukt. Ik stop alles en krijg zelfs een oprechte aai over de bol van Barbara Barend als ik de bal van haar voeten afpluk. De verschillende reddingen hebben er wel toe geleid dat de drie corners een feit zijn en er dus een strafschop genomen mag gaan worden. Overbodig te zeggen wie er achter de bal ging staan.
Daar sta ik nogmaals oog in oog met mijn voorbeeld. De scheids fluit, de aanloop wordt ingezet, de bal geraakt en ik sta paraat. De bal gaat echter niet recht vooruit maar de meester geeft een zacht tikje opzij naar de meegelopen Humberto Tan. Deze neemt aan en trekt de bal opnieuw voor. Cruijff doet alsof ie hard in gaat schieten, ik lig al op de grond en in plaats van het harde schot kiest 's werelds beste voetballer ooit voor een fraai stiftje. Instinctief steek ik mijn arm uit en tot mijn eigen verbazing raak ik met puur geluk de bal. Deze komt opnieuw voor de voeten van de strafschopnemer en deze besluit nu om toch maar te schieten. Tegen me aan. De hilariteit onder de aanwezige bezoekers is groot. Bijna net zo groot als mijn trotse ego. Ik ben vanaf nu voor altijd een keeper die een strafschop van Cruijff heeft gestopt. Wie kan het me nazeggen?
Het is niet slechts een mening. Ik maakte daadwerkelijk al zeer veel bekende mensen van nabij mee. Niet alleen bekend in Nederland maar sommige wereldberoemd zelfs. Overigens wel vrijwel allemaal uit de voetballerij, maar dat is een mondiale sport niet waar? Ik deed enige tijd terug al uit de doeken dat ik ooit letterlijk zij aan zij stond met Messi. Tijdens een van mijn talrijke andere bezoeken aan Camp Nou stapte ooit Ronaldinho letterlijk naast me uit een taxi, stond ik een keer aan het raampje van Patrick Kluivert zijn Hummer, en stak ik ooit over terwijl Victor Valdes me keurig voorrang gaf op het zebrapad. Natuurlijk zijn die ontmoetingen leuk, maar echt raken kan het me niet.
Een aantal seizoenen lang nam ik voor het fanclub magazine van de Fanclub Barcelona interviews af met min of meer bekende Nederlanders. Ik dronk in een hotel koffie met Ronald Koeman, zat aan de bar met een aan een stuk door babbelende Sierd de Vos, zat op een terrasje met Gheorghe Hagi, at een boterham aan de keukentafel mee met Ron Jans en had een leuk gesprek bij Fortuna Sittard met Jordy Cruijff. En dit alles vond ik alleen maar gewoon super leuk om te doen. Tot ik ineens kans kreeg om met de vader van laatstgenoemde oog in oog te komen staan. Mijn absolute held.
De locatie was het Olympisch Stadion in Amsterdam en de gelegenheid was het jaarlijkse 6 tegen 6 toernooi van de Johan Cruyff Foundation. De opzet van dit toernooi is om met teams tegen elkaar te spelen die bereid zijn een minimale donatie aan de foundation te doen en zo de kans krijgen op een leuke sportieve dag maar bovenal een unieke kans hebben om tegen de legendarisch nummer 14 te mogen spelen. We zijn maanden bezig geweest om een team op de been te brengen en het geluk is aan onze zijde als we zien dat de eerste wedstrijd die we moeten spelen uitgerekend tegen het team van de Foundation zelf is. Aan de aftrap verschijnen Humberto Tan, Barbara Barend, Raoel Heertje, Peter Heerschop, Jochem van Gelder en de legendarische nummer 14 zelf. In het kader van fair play lijkt het de organisatie wel een goed idee om beide teams elkaar de handen te laten schudden. Ik loop mijn doel uit, schud gedachteloos handen van toch aardig bekende personen en zie dat de aanvoerder zelf al laatste er staat. Ik loop op hem af, hij lacht, knikt vriendelijk en schudt mijn hand. Zelfs nu ik het schrijf levert het me weer kippenvel op.
Eenmaal terug in het doel zie ik het spel zich voor me afspelen. De bal gaat via de aftrap naar de linkerkant van het veld, voor mij rechts dus. Cruijff ontvangt, wijst op kenmerkende manier, legt de bal goed en wat doet hij? Hij schiet op doel! Ik duik en kan de eigenlijk wel wat teleurstellend slecht ingeschoten bal redelijk makkelijk naast tikken. Ik hervat het spel met een keepersbal, volgens de Cruijff 6x6 regels is drie corners een penalty, en kan me dan bedenken dat ik net dus een schot van Cruijff heb mogen stoppen. Maar het wordt nog mooier. Het vertrouwen is kennelijk gegroeid bij mij en het wordt een wedstrijd waarbij me alles lukt. Ik stop alles en krijg zelfs een oprechte aai over de bol van Barbara Barend als ik de bal van haar voeten afpluk. De verschillende reddingen hebben er wel toe geleid dat de drie corners een feit zijn en er dus een strafschop genomen mag gaan worden. Overbodig te zeggen wie er achter de bal ging staan.
Daar sta ik nogmaals oog in oog met mijn voorbeeld. De scheids fluit, de aanloop wordt ingezet, de bal geraakt en ik sta paraat. De bal gaat echter niet recht vooruit maar de meester geeft een zacht tikje opzij naar de meegelopen Humberto Tan. Deze neemt aan en trekt de bal opnieuw voor. Cruijff doet alsof ie hard in gaat schieten, ik lig al op de grond en in plaats van het harde schot kiest 's werelds beste voetballer ooit voor een fraai stiftje. Instinctief steek ik mijn arm uit en tot mijn eigen verbazing raak ik met puur geluk de bal. Deze komt opnieuw voor de voeten van de strafschopnemer en deze besluit nu om toch maar te schieten. Tegen me aan. De hilariteit onder de aanwezige bezoekers is groot. Bijna net zo groot als mijn trotse ego. Ik ben vanaf nu voor altijd een keeper die een strafschop van Cruijff heeft gestopt. Wie kan het me nazeggen?
maandag 20 oktober 2014
Wooncomfort??
De regio Venlo is geen makkelijke markt. De huizen staan er doorgaans vrij lang in de verkoop en het aanbod is er immens. De tussenwoning welke wij daar in de verkoop hadden was daarop geen uitzondering. Integendeel misschien zelfs.
De eigenaar is met de noorderzon vertrokken. Vanuit zijn nieuwe adres in Canada mailt hij zo nu en dan en wat hij ook stuurt, nooit staat er informatie in waardoor we de woning meer verkoop geschikt kunnen maken. De prijs laten zakken is al helemaal uit den boze en verhuren doet hij niet via ons maar via een externe partij. De bezichtigingen gaan via een goede vriend van hem, die twee straten achter de betreffende woning woont. Vol goede moed bel ik bij hem aan.
Samen maken we de oversteek en via de achterzijde van de woning komen we bij het huis aan. De buren hebben al vaak geklaagd over hetgeen zich afspeelt in de woning. Zij hebben sterk het vermoeden dat de huurders niet alleen van groene plantjes houden in de 'zonnige tuin op het zuiden'. De schutting aan de achterkant ligt in ieder geval al plat, de tuin is goed zichtbaar zal ik maar zeggen. Voorzichtig betreden we de woning. De vriend spreekt gelukkig goed Duits want de huurders zouden Duitsers zijn van Turkse origine. De buren hadden het al opgemerkt aan de Duitse kentekenplaten op de riante Mercedes. We roepen vriendelijk hallo bij binnenkomst maar treffen niemand thuis aan. We lopen de woonkamer in en deze is gemeubileerd met een piano, een orgel, een tv meubel met daarop een computerscherm dat als televisie dient en een karig vloerkleedje. Geen stoel, geen bank, niets verder. De keuken is voorzien van een klein tafeltje met 2 stoelen en de koelkast is redelijk gevuld, toch een teken dat er mensen wonen. De koelkast is aangesloten op een verlengsnoer naar de woonkamer, aangezien alleen daar de stroom nog aangesloten is. We gaan naar boven en daar bevinden zich drie slaapkamers, met op elke kamer exact 1 eenpersoonsbed. Niets meer en niets minder. Op de zolder ten slotte bevindt zich de cv ketel welke in zijn geheel is afgesloten.
Eenmaal terug beneden wachten we tot de mensen arriveren die de woning willen bezichtigen. We maken een praatje met de betreffende buurman, mijn Limburgs werd even aardig op de proef gesteld, en in die tussentijd komen de bewoners thuis. Een kleine gedrongen Turkse man met grote snor, een zo mogelijk nog kleinere Turkse vrouw met hoofddoek en naar wat het leek hun dochter. De woning is dus werkelijk bewoond realiseer ik me en een half uurtje later sta ik nog na te praten met de bezichtigers maar werkelijk waar niemand zal het verbazen dat noch zij noch iemand anders een passend bod op deze woning heeft gedaan. Gelukkig staat hij inmiddels ook niet meer in de verkoop.
Het is toch werkelijk verbazend hoe sommige mensen kunnen wonen, toch ook nog hier in Nederland.
De eigenaar is met de noorderzon vertrokken. Vanuit zijn nieuwe adres in Canada mailt hij zo nu en dan en wat hij ook stuurt, nooit staat er informatie in waardoor we de woning meer verkoop geschikt kunnen maken. De prijs laten zakken is al helemaal uit den boze en verhuren doet hij niet via ons maar via een externe partij. De bezichtigingen gaan via een goede vriend van hem, die twee straten achter de betreffende woning woont. Vol goede moed bel ik bij hem aan.
Samen maken we de oversteek en via de achterzijde van de woning komen we bij het huis aan. De buren hebben al vaak geklaagd over hetgeen zich afspeelt in de woning. Zij hebben sterk het vermoeden dat de huurders niet alleen van groene plantjes houden in de 'zonnige tuin op het zuiden'. De schutting aan de achterkant ligt in ieder geval al plat, de tuin is goed zichtbaar zal ik maar zeggen. Voorzichtig betreden we de woning. De vriend spreekt gelukkig goed Duits want de huurders zouden Duitsers zijn van Turkse origine. De buren hadden het al opgemerkt aan de Duitse kentekenplaten op de riante Mercedes. We roepen vriendelijk hallo bij binnenkomst maar treffen niemand thuis aan. We lopen de woonkamer in en deze is gemeubileerd met een piano, een orgel, een tv meubel met daarop een computerscherm dat als televisie dient en een karig vloerkleedje. Geen stoel, geen bank, niets verder. De keuken is voorzien van een klein tafeltje met 2 stoelen en de koelkast is redelijk gevuld, toch een teken dat er mensen wonen. De koelkast is aangesloten op een verlengsnoer naar de woonkamer, aangezien alleen daar de stroom nog aangesloten is. We gaan naar boven en daar bevinden zich drie slaapkamers, met op elke kamer exact 1 eenpersoonsbed. Niets meer en niets minder. Op de zolder ten slotte bevindt zich de cv ketel welke in zijn geheel is afgesloten.
Eenmaal terug beneden wachten we tot de mensen arriveren die de woning willen bezichtigen. We maken een praatje met de betreffende buurman, mijn Limburgs werd even aardig op de proef gesteld, en in die tussentijd komen de bewoners thuis. Een kleine gedrongen Turkse man met grote snor, een zo mogelijk nog kleinere Turkse vrouw met hoofddoek en naar wat het leek hun dochter. De woning is dus werkelijk bewoond realiseer ik me en een half uurtje later sta ik nog na te praten met de bezichtigers maar werkelijk waar niemand zal het verbazen dat noch zij noch iemand anders een passend bod op deze woning heeft gedaan. Gelukkig staat hij inmiddels ook niet meer in de verkoop.
Het is toch werkelijk verbazend hoe sommige mensen kunnen wonen, toch ook nog hier in Nederland.
woensdag 15 oktober 2014
Moordwoning
De woning die ik bezoek ligt op een steenworp afstand van het station. Hetgeen doorgaans betekent dat je er betaald moet parkeren en daar heb ik een broertje dood aan. Aangezien ik ruim op tijd ben rijd ik mijn rondjes en vind uiteindelijk een gratis plekje. Dan maar een stukje lopen, is nog gezond ook.
De leuke jaren 30 woning is in een wat uitgewoonde staat. De eigenaar komt daar ook volmondig voor uit en geeft zelfs eerlijk te kennen dat hij een traditionele verkoop niet ziet zitten omdat zijn overvolle huis dan toch echt leeggeruimd zal moeten worden. Een huizenbezitter met realiteitsbesef, waar vind je ze nog? We praten verder over mogelijkheden tot snelle aankoop van ons of een extern bedrijf en we besluiten de afspraak met een korte rondleiding door de inderdaad bomvolle woning. Redelijk voldaan met deze kans op succes maak ik de terug loop naar mijn auto.
De agenda zegt me dat ik pas over anderhalf uur in Rotterdam hoef te zijn. Volledig op mijn gemak zet il de route in en bedenk me alvast wat ik vandaag weer eens voor de lunch zal nemen. Ik draai de auto de hoek om, kijk even naar links wat voor woningen er staan die eventueel ook te koop staan en kijk recht op een hoekwoning welke me zeer vreemd bekend voorkomt. Ik rij de straat iets verder door en kijk even op het straatnaambordje. Maasstraat. Wel verdraaid, het kwartje valt. In dat huis is een moord gepleegd.
In de warme zomer van 2006 komt de 28 jarige Tamara Wolvers thuis van een avondje salsa dansen. Het is een uurtje of half 12 in de avond en ze besluit nog even op de computer online te gaan om foto's door te sturen aan haar vriend die in het buitenland verblijft. Ze verblijft na haar scheiding tijdelijk in de woning aan de Maasstraat, het is haar ouderlijke huis. Haar ouders verblijven echter op een camping in Brabant en ze heeft het rijk voor zich alleen. Plots gaat de bel. Tamara kijkt uit het raam pal boven de voordeur en ziet een bekende staan. Familie zelfs. Het is haar 10 jaar oudere aangetrouwde (ex) oom. Ze doet dan ook nietsvermoedend open.
Het volgende moment dat iemand Tamara ziet is de volgende ochtend, als de buurvrouw op verzoek van de collega's van Tamara poolshoogte gaat nemen in de woning, aangezien de Alphense niet op haar werk is verschenen. De buurvrouw treft haar half naakt in haar badjas aan, een plastic zak over haar hoofd, een tie rip om haar hals en een mes in haar borst. Op zolder dus van de woning waar ik nu voor sta met mijn auto terwijl ik me dus afvraag wat ik voor de lunch zal gaan nemen. De woning ziet er netjes uit, goed verzorgd. Zou hem zo kunnen verkopen.
De ex oom woont ook ergens in Alphen aan de Rijn bedenk ik me. Als een vrij man. De zaak kwam uiteraard voor het gerecht maar de rechters achtten het niet overtuigend bewezen dat hij het gedaan heeft. Aldus zou ik hem ook zomaar tegen het lijf kunnen lopen, net zoals de nabestaanden van Tamara dat regelmatig doen.
De leuke jaren 30 woning is in een wat uitgewoonde staat. De eigenaar komt daar ook volmondig voor uit en geeft zelfs eerlijk te kennen dat hij een traditionele verkoop niet ziet zitten omdat zijn overvolle huis dan toch echt leeggeruimd zal moeten worden. Een huizenbezitter met realiteitsbesef, waar vind je ze nog? We praten verder over mogelijkheden tot snelle aankoop van ons of een extern bedrijf en we besluiten de afspraak met een korte rondleiding door de inderdaad bomvolle woning. Redelijk voldaan met deze kans op succes maak ik de terug loop naar mijn auto.
De agenda zegt me dat ik pas over anderhalf uur in Rotterdam hoef te zijn. Volledig op mijn gemak zet il de route in en bedenk me alvast wat ik vandaag weer eens voor de lunch zal nemen. Ik draai de auto de hoek om, kijk even naar links wat voor woningen er staan die eventueel ook te koop staan en kijk recht op een hoekwoning welke me zeer vreemd bekend voorkomt. Ik rij de straat iets verder door en kijk even op het straatnaambordje. Maasstraat. Wel verdraaid, het kwartje valt. In dat huis is een moord gepleegd.
In de warme zomer van 2006 komt de 28 jarige Tamara Wolvers thuis van een avondje salsa dansen. Het is een uurtje of half 12 in de avond en ze besluit nog even op de computer online te gaan om foto's door te sturen aan haar vriend die in het buitenland verblijft. Ze verblijft na haar scheiding tijdelijk in de woning aan de Maasstraat, het is haar ouderlijke huis. Haar ouders verblijven echter op een camping in Brabant en ze heeft het rijk voor zich alleen. Plots gaat de bel. Tamara kijkt uit het raam pal boven de voordeur en ziet een bekende staan. Familie zelfs. Het is haar 10 jaar oudere aangetrouwde (ex) oom. Ze doet dan ook nietsvermoedend open.
Het volgende moment dat iemand Tamara ziet is de volgende ochtend, als de buurvrouw op verzoek van de collega's van Tamara poolshoogte gaat nemen in de woning, aangezien de Alphense niet op haar werk is verschenen. De buurvrouw treft haar half naakt in haar badjas aan, een plastic zak over haar hoofd, een tie rip om haar hals en een mes in haar borst. Op zolder dus van de woning waar ik nu voor sta met mijn auto terwijl ik me dus afvraag wat ik voor de lunch zal gaan nemen. De woning ziet er netjes uit, goed verzorgd. Zou hem zo kunnen verkopen.
De ex oom woont ook ergens in Alphen aan de Rijn bedenk ik me. Als een vrij man. De zaak kwam uiteraard voor het gerecht maar de rechters achtten het niet overtuigend bewezen dat hij het gedaan heeft. Aldus zou ik hem ook zomaar tegen het lijf kunnen lopen, net zoals de nabestaanden van Tamara dat regelmatig doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
