Je eerste echte vakantie, wie herinnert het zich niet? De mijne ging naar Renesse, niet zo vreemd want mijn generatie zat daar collectief in de zomer. Het was alsof je in je eigen stad ging stappen maar dan was het alleen Renesse. En oh ja, de kroegen sloten er standaard om 02.00 uur.
Terwijl je er nu niet aan moet denken om tot maar liefst 2 uur op te moeten blijven was het destijds een blok aan je been dat je al zo vroeg moest stoppen met feesten. Het bier zakte altijd juist dan pas goed in en je was ook op het laatst van de avond pas los genoeg om daadwerkelijk met iedereen een praatje te durven maken. Terugdenkend aan die zomer van 1994 herinner ik me een aantal zaken. Dingen die ik me nog voor de geest kan halen alsof ze gister gebeurd zijn. Terwijl we toch spreken over maar liefst 21 jaar geleden, een volwassen mensenleven inmiddels.
Het was vooral erg warm die zomer. We vertrokken al vroeg in juli en zaten er twee volle weken. Werkelijk elke dag was het warm en we waanden ons dan ook een beetje in het buitenland. De camping waar wij verbleven was een kleine rustige camping en had een apart veldje waar de in tenten verblijvend jeugd mocht bivakkeren. We zaten er tussen jonge Nederlanders en een groepje Duitsers. Uiteraard wekte die laatste groep onze argwaan, we moesten er niets van hebben. Bovendien was er een WK voetbal gaande en was de groepsfase van het toernooi pas net voorbij en Nederland maakte nog een kans. Net als Duitsland. Onze oosterburen lagen er echter al snel uit, een uitschakeling welke wij uitgebreid vierden in de plaatselijke camping kantine, maar onze tijdelijke camping buren bleken geen voetbal liefhebbers. Ook wij proefden een paar dagen later het zuur van de uitschakeling en keerden diep teleurgesteld en lichtelijk agressief terug op de camping. We zeiden onderweg tegen elkaar dat die Duitsers, wellicht zeiden we moffen, of nou ja wellicht, we zeiden het uiteraard, beter maar niet te bijdehand konden gaan doen. En of ze dat deden? Nou we brachten de avond met ze door rond een kampvuur en dronken bier en wijn en hadden een top avond met ze. De rest van de vakantie trokken we veel met ze op en er ontstond een vakantie vriendschap zelfs.
Zo was er gedurende een aantal dagen ook een groep kinderen op de camping met gedragsproblemen. Moeilijk opvoedbare kinderen zeg maar. Die vonden het wel mooi om door ons opgenaaid te worden, of was het nou precies andersom? Dat er dan een stelletje lief zat te eten aan een picknick tafel en dat wij dan de kinderen uitdaagden om er op af te lopen en een keiharde boer te laten. Helemaal niet grappig toch eigenlijk? De groep kinderen was niet bij onze tent weg te slaan en de eerlijkheid gebiedt ook wel te zeggen dat dat niet in de laatste plaats kwam omdat ze standaard werden begeleid door twee leuke meiden. Ik bedenk me nu dan ook hoe die kids er vandaag de dag uitzien, volwassen mensen van bijna 30. In mijn beeld blijven ze altijd die kinderen van een jaartje of 9.
We hadden er een mooie tijd en kenden nauwelijks tot geen zorgen. We moesten nog 20 worden en wisten nog totaal niet wat het leven inhoudt. Wat is het lekker om af en toe terug te gaan naar die tijd toch?
donderdag 9 juli 2015
vrijdag 26 juni 2015
40
Zaterdag 7 uur in de ochtend, ergens in 1994. Dit ongewoon vroege tijdstip op een vrije dag komt doordat er iets zeer fraais in het verschiet is. Over enkele uren begint mijn eerste vakantie waar ik zonder mijn ouders naar toe ga. Het wachten is op de vader van mijn vriend die ons naar Renesse zal brengen en het grote avontuur kan beginnen.
Mijn ouders zijn mee opgestaan met mij en wachten met mij op de komst van mijn chauffeur. Geheel volgens goed familie gebruik daar laten ze nog uren op zich wachten en vertrekken wij uiteindelijk rond 9 uur in de ochtend richting Zeeland. Een paar zoenen en knuffels en een veel plezier groet en tot over twee weken! Precies daar zit hem het feit dat ik merk dat ik ouder word bedacht ik me deze week. Een week waarin ik 40 ben geworden. Ik bedoel, wie kan het van de jonge generatie nu voorstellen hoe het is om je ouders 2 weken niet te zien en nauwelijks te spreken? En van de jonge generatie ouders, zoals ik nu, kan zich voorstellen hoe het is om je jong volwassen zoon twee weken nauwelijks te zien. Van de radar af bijna zou je kunnen zeggen.
Uiteraard was er op de betreffende camping een openbare telefoon waar ik na aankomst gebruik van maakte om te zeggen dat alles oke was. En om door te geven dat ik mijn dekbed vergeten was overigens. Maar toch, daarna een aantal dagen vrijwel niets. Geen berichten. Geen sms, niets. Een periode van twee weken elke avond stappen, 10 kilometer heen fietsen, 10 kilometer dronken terug fietsen via het slingerpaadje. Maar berichten erover? Nooit. Onmogelijk.
En zo ging het dus tijdens gewone stapavonden ook gedurende de rest van het jaar. We hadden bij ons thuis eigenlijk maar 1 afspraak. Maakt niet uit hoe laat je het maakt als je maar even op de deur van de slaapkamer klopt als je thuis bent. Dat was het. En ja dan was daar nog de afspraak die we over hadden genomen van mijn oma. Die zei altijd op fraaie Brabantse toon 'Ge moet veul schik maken, maar zorgt da ge sanderendaags ok nog kunt lachen'. Vertaling lijkt me overbodig toch?
En zo realiseer je je dat als je de 40 aantikt zoals ik dat tijden dus echt veranderen en dat de ontwikkeling van de techniek en technologie zo enorm veel goeds heeft gebracht. In ieder geval voor mezelf, als jonge ouder zijnde...
Mijn ouders zijn mee opgestaan met mij en wachten met mij op de komst van mijn chauffeur. Geheel volgens goed familie gebruik daar laten ze nog uren op zich wachten en vertrekken wij uiteindelijk rond 9 uur in de ochtend richting Zeeland. Een paar zoenen en knuffels en een veel plezier groet en tot over twee weken! Precies daar zit hem het feit dat ik merk dat ik ouder word bedacht ik me deze week. Een week waarin ik 40 ben geworden. Ik bedoel, wie kan het van de jonge generatie nu voorstellen hoe het is om je ouders 2 weken niet te zien en nauwelijks te spreken? En van de jonge generatie ouders, zoals ik nu, kan zich voorstellen hoe het is om je jong volwassen zoon twee weken nauwelijks te zien. Van de radar af bijna zou je kunnen zeggen.
Uiteraard was er op de betreffende camping een openbare telefoon waar ik na aankomst gebruik van maakte om te zeggen dat alles oke was. En om door te geven dat ik mijn dekbed vergeten was overigens. Maar toch, daarna een aantal dagen vrijwel niets. Geen berichten. Geen sms, niets. Een periode van twee weken elke avond stappen, 10 kilometer heen fietsen, 10 kilometer dronken terug fietsen via het slingerpaadje. Maar berichten erover? Nooit. Onmogelijk.
En zo ging het dus tijdens gewone stapavonden ook gedurende de rest van het jaar. We hadden bij ons thuis eigenlijk maar 1 afspraak. Maakt niet uit hoe laat je het maakt als je maar even op de deur van de slaapkamer klopt als je thuis bent. Dat was het. En ja dan was daar nog de afspraak die we over hadden genomen van mijn oma. Die zei altijd op fraaie Brabantse toon 'Ge moet veul schik maken, maar zorgt da ge sanderendaags ok nog kunt lachen'. Vertaling lijkt me overbodig toch?
En zo realiseer je je dat als je de 40 aantikt zoals ik dat tijden dus echt veranderen en dat de ontwikkeling van de techniek en technologie zo enorm veel goeds heeft gebracht. In ieder geval voor mezelf, als jonge ouder zijnde...
woensdag 3 juni 2015
De moordvilla van d'n Brizzi
Deze week moest ik voor mijn werk in Udenhout zijn. Ik nam nog even een bakkie koffie bij de McDonald's daar, de plaatselijke Mac waar ze tot voor kort de koffie gratis verstrekte en wat mij telkens tot een goed geacteerde verrassingsreactie dwong, en bedacht me dat ik zojuist op de borden 'Moergestel' had zien staan. Iets zei me dat er wat was met Moergestel maar ik wist niet meer wat.
Gelukkig hebben we daar tegenwoordig onze telefoons met name voor en ik zocht op Moergestel en Moord. En ja hoor, daar kwam al snel naar voren dat daar een moord is gepleegd al weer ruim 20 jaar geleden. Ik zie dat het om een moord in een grote villa gaat waar de hees des huizes zelfs niet minder dan 32 kangoeroes had rondlopen. Ik erop af. Een bochtige weg door Oisterwijk (lezende niet Brabanders, dat is fonetisch Oosterwijk) leidde mij tot de Tilburgseweg in Moergestel. Ik parkeer mijn auto vlak voor de poort waar groot 'DENNENHOEF' op staat. Door deze poort zie ik de contouren van een grote villa maar deze is overduidelijk niet meer bewoond. Het ziet er verlaten uit en op grote borden staat dat de toegang voor mij en iedereen anders ten strengste verboden is. Terug in de auto mijmer ik er wat over. Het kan toch niet zo zijn dat het al die tijd al leeg staat? Zo'n groot huis met zoveel land eromheen? We praten over ruim 20 jaar geleden! Opnieuw biedt Google uitkomst.
Het is ergens in April 1994 als er een witte Fiat Panda stopt bij villa Dennenhoef. De bestuurder ervan draagt een opvallende en dure bril van Christian Dior. De bestuurder heeft een probleem en wendt zich tot de bewoner van het kolossale pand om hem te helpen. De 40 jarige Antonio Brizzi, plaatselijk bekend als d'n Brizzi, heeft wellicht wel wat anders aan zijn hoofd want een van zijn kinderen klaagt over aanhoudende oorpijn. Toch besluit hij de onbekende man te helpen en gastvrij als hij is drinkt hij erna nog even een biertje met hem in de woning. Vriendin en vrouw des huizes Simone besluit even later toch maar de huisarts te gaan bezoeken en bij het verlaten van de woning gaat de man met pech mee. Als Simone rond 23 uur weer terugkeert ontdekt ze het levenloze lichaam van haar geliefde. Antonio lijkt nog geworsteld te hebben met de dader maar drie kogels maakte een einde aan zijn leven. De dure Dior bril ligt nog als stille getuige op de keukentafel.
D'n Brizzi was geen onbekende in het dorp. Sterker nog het was geen onbekende in Brabant. Het was een doorgewinterde crimineel die bekend stond als kei- en keihard. Niet onverdienstelijk want hij betaalde naar verluid de villa in contanten. Anderhalf miljoen gulden diende hij te overleggen. De kans lijkt dus groot dat hij ten minste een vijand te veel maakte. Met nadruk op kans want de zaak is nooit opgelost. De onbekende man met auto pech en hippe bril is nooit gevonden en ook vriendin Simone was even verdacht maar bleef na onderzoek toch ook niet als verdachte overeind. Waarschijnlijk zullen we het na ruim 20 jaar ook wel nooit meer te weten komen.
En nu is het dus 2015 en staat de villa dus wel degelijk nog steeds te koop. Een Belgische makelaar biedt het nog steeds aan op de site en rept begrijpelijk met geen woord over deze opvallende geschiedenis. Ook Roy Donders liet zijn oog op de villa vallen maar dacht er wellicht iets te makkelijk over want hij dacht de deels afgebrande villa wel even voor een paar centen te kunnen renoveren. Het staat dus nog steeds te koop en voor het luttele bedrag van 2,5 miljoen euro verwisselt het van eigenaar. Eventueel wederom in contanten te betalen. Exclusief kangoeroes overigens.
Gelukkig hebben we daar tegenwoordig onze telefoons met name voor en ik zocht op Moergestel en Moord. En ja hoor, daar kwam al snel naar voren dat daar een moord is gepleegd al weer ruim 20 jaar geleden. Ik zie dat het om een moord in een grote villa gaat waar de hees des huizes zelfs niet minder dan 32 kangoeroes had rondlopen. Ik erop af. Een bochtige weg door Oisterwijk (lezende niet Brabanders, dat is fonetisch Oosterwijk) leidde mij tot de Tilburgseweg in Moergestel. Ik parkeer mijn auto vlak voor de poort waar groot 'DENNENHOEF' op staat. Door deze poort zie ik de contouren van een grote villa maar deze is overduidelijk niet meer bewoond. Het ziet er verlaten uit en op grote borden staat dat de toegang voor mij en iedereen anders ten strengste verboden is. Terug in de auto mijmer ik er wat over. Het kan toch niet zo zijn dat het al die tijd al leeg staat? Zo'n groot huis met zoveel land eromheen? We praten over ruim 20 jaar geleden! Opnieuw biedt Google uitkomst.
Het is ergens in April 1994 als er een witte Fiat Panda stopt bij villa Dennenhoef. De bestuurder ervan draagt een opvallende en dure bril van Christian Dior. De bestuurder heeft een probleem en wendt zich tot de bewoner van het kolossale pand om hem te helpen. De 40 jarige Antonio Brizzi, plaatselijk bekend als d'n Brizzi, heeft wellicht wel wat anders aan zijn hoofd want een van zijn kinderen klaagt over aanhoudende oorpijn. Toch besluit hij de onbekende man te helpen en gastvrij als hij is drinkt hij erna nog even een biertje met hem in de woning. Vriendin en vrouw des huizes Simone besluit even later toch maar de huisarts te gaan bezoeken en bij het verlaten van de woning gaat de man met pech mee. Als Simone rond 23 uur weer terugkeert ontdekt ze het levenloze lichaam van haar geliefde. Antonio lijkt nog geworsteld te hebben met de dader maar drie kogels maakte een einde aan zijn leven. De dure Dior bril ligt nog als stille getuige op de keukentafel.
D'n Brizzi was geen onbekende in het dorp. Sterker nog het was geen onbekende in Brabant. Het was een doorgewinterde crimineel die bekend stond als kei- en keihard. Niet onverdienstelijk want hij betaalde naar verluid de villa in contanten. Anderhalf miljoen gulden diende hij te overleggen. De kans lijkt dus groot dat hij ten minste een vijand te veel maakte. Met nadruk op kans want de zaak is nooit opgelost. De onbekende man met auto pech en hippe bril is nooit gevonden en ook vriendin Simone was even verdacht maar bleef na onderzoek toch ook niet als verdachte overeind. Waarschijnlijk zullen we het na ruim 20 jaar ook wel nooit meer te weten komen.
En nu is het dus 2015 en staat de villa dus wel degelijk nog steeds te koop. Een Belgische makelaar biedt het nog steeds aan op de site en rept begrijpelijk met geen woord over deze opvallende geschiedenis. Ook Roy Donders liet zijn oog op de villa vallen maar dacht er wellicht iets te makkelijk over want hij dacht de deels afgebrande villa wel even voor een paar centen te kunnen renoveren. Het staat dus nog steeds te koop en voor het luttele bedrag van 2,5 miljoen euro verwisselt het van eigenaar. Eventueel wederom in contanten te betalen. Exclusief kangoeroes overigens.
maandag 9 maart 2015
Sylvia
In het betaalde voetbal anno 2015 klinkt vaak het verwijt dat echte clubvoetballers niet meer bestaan. Met uitzondering van de absolute top, waar spelers als Messi tegen mega salarissen hun club trouw blijven, klopt dit natuurlijk ook. Voetballers moeten hun brood verdienen en kijken vooral naar de inhoud van hun contract en niet zozeer naar de clubnaam die er boven staat.
Tegenwoordig moeten we clubliefde en trouw zoeken op andere gebieden. Uiteraard bij de supporters die vaak al tientallen jaren hun club trouw steunen. Wat te denken van vrijwilligers, die lijnen trekken en shirtjes wassen en dergelijk. Ook onmisbaar voor elke BVO tegenwoordig en zij blijven de club doorgaans trouw. En wat te denken van kantoorpersoneel? Mensen die de club weliswaar als zakelijke werkgever dienen te beschouwen maar mede door financiële problemen hun baan lang niet altijd zeker zijn en dan toch de club trouw blijven. TOP Oss had zo'n fantastische medewerkster. Sylvia van Hoogstraten. Het gezicht van de receptie die al bijna 25 jaar in trouwe dienst was bij de club. Helaas is zij plotseling en op veel te jonge leeftijd overleden.
Tijdens mijn periode als vrijwilliger bij de fanclub De Trouwe Oss, kwam ik vaak op de club. Een vertrouwde blik naar links en dan altijd de prettige conclusie dat Sylvia er zat. Want dan hoefde je niet uit te leggen wat je kwam doen of voor wie je kwam. Direct werd er altijd actie ondernomen en altijd was er koffie, wel haast vanzelfsprekend. Een ander voordeel van Sylvia was dat ze er niet alleen was namens de club tijdens de bekende kantooruren maar dat je haar ook altijd wat kon vragen via Facebook of Twitter. Vorig seizoen nog, toen mijn zoon op mocht treden als ballenjongen tijdens de thuiswedstrijd tegen FC Emmen. Is er iets niet helemaal duidelijk? Heb je geen mail ontvangen of een ander bericht? Oh ik stuur Sylvia wel even een DM via Twitter. Vrijwel direct antwoord.
Of die ene keer dat ik op kantoor kwam en Sylvia me even achter de receptie vroeg. Ramon, ik heb wat oude wedstrijdshirts gevonden nog. Wil jij deze misschien hebben? Neem maar mee. Daar moest je dan bij de club 100 keer om vragen maar Sylvia zette ze gewoon apart voor me. Iets wat je dan toch enorm waardeert. Ik maakte zo op mijn manier Sylvia mee en dat was feitelijk niet zo heel close. Maar zelfs ik voel me er al vreemd en verdrietig bij dat zo iemand op zo'n jonge leeftijd uit het leven wordt weggerukt. Het verdriet voor de mensen op de club die dagelijks met haar werkten moet nog veel groter zijn. En wat te denken van haar directe nabestaanden? Het moet gewoon niet te bevatten zijn. Hopelijk vinden zij steun in deze moeilijke periode uit de enorme waardering die er momenteel heerst voor haar en de minuut stilte voor FC Emmen - TOP Oss met daarbij een prachtig mooi spandoek ook namens alle supporters.
Rust zacht Sylvia, nooit meer DM'en helaas....
donderdag 8 januari 2015
Mooie dagen
Wel eens ergens echt in je eentje geweest? Zonder enkele verplichting een volle dag voor je hebben en niets op het programma hebben staan? Klinkt goed, en uit ervaring weet ik dat dat ook zo is.
Graag neem ik jullie mee naar een maandagochtend ergens in april zo'n jaar of vijf geleden. Zoals altijd word ik vroeg wakker en als eerst werp ik een voorzichtige blik op de net niet helemaal gesloten gordijnen. De eerste indruk stemt me hoopvol, een eerste vroege straal ochtendzon wurmt zich door de opening van de dikke zware binnengordijnen. Het volgende spannende moment breekt dan aan als de betreffende gordijnen ook daadwerkelijk opengeschoven dienen te worden om te gaan bezien of ik deze tevredenheid weet te behouden. Een blik omhoog, een stap op het nog frisse balkon en mijn innerlijke ik juicht zachtjes, een strak blauwe lucht! Laat deze dag maar beginnen!
Na een korte en lekkere douche begeef ik me naar de kelder van het hotel alwaar het ontbijt al uitgebreid op haar gasten staat te wachten. Geheel op mijn gemak rooster ik het brood en vul mijn kopje met koffie (cafe Americano) en mijn glas met Jus d'orange. Ik besluit ter stond goed en stevig te ontbijten want ik heb me voorgenomen een stuk te gaan wandelen. Met dit weer moet je buiten zijn, punt. Ik verlaat het hotel en kies ervoor om linksaf te gaan, met als eerste bestemming het oude centrum van Calella. Het lezen van deze plaatsnaam roept wellicht bij velen van jullie het gevoel van zon, zee, strand, jeugd en uitgaan op maar kent in het prille voorjaar, de klok staat zelfs nog op wintertijd, een rustieke serene uitstraling. Een sfeer van koffiebarretjes waar oude, iets minder oude en stokoude Catalanen hun koffie nuttigen en krantje lezen. Hoe leuk is het om op deze manier een local onder de locals te zijn en deze mensen vriendelijk te begroeten en weer door te slenteren? De niet geplande route leidt mij steeds verder het dorp in, via het kleine station waar de treinen eens per half uur voor een schamele 10 euro je vervoeren naar het stadshart van Barcelona, langs het strand en de grote campings naar het tussengebied met zijn grote vlaktes en moeras achtige velden. Dit is dan ook de Costa de Maresme, de moeraskust letterlijk. De temperatuur is inmiddels opgelopen, zodanig dat mijn jas makkelijk uit kan. De jas wordt om mijn middel geknoopt en ik zie geen enkele reden om nu al om te draaien. Pineda de Mar nadert namelijk.
Pineda is een iets minder bekende badplaats maar zal toch ook bij velen een belletje doen rinkelen. Zo'n slordige 10 jaar geleden bracht ik hier al eens een lekkere zomervakantie door en ik besluit dan ook om het betreffende hotel eens op te gaan zoeken. Het hotel staat er nog net zo bij als 10 jaar daarvoor zie ik tot mijn genoegen en mijn motivatie om verder te wandelen neemt alleen maar toe. Bij de rotonde aangekomen waarop een fraai vissersbootje is geplaatst welke aan vroedere harde visserstijden moet herinneren, zie ik links dat bar Rembrandt al open is. Er zit een aantal mensen lekker op het terras koffie te drinken en heel even aarzel ik om er bij te gaan zitten maar mijn benen smeken me welhaast om nog wat door te lopen. Malgrat de Mar is niet ver meer en daar bracht ik ook al een prettige vakantie door en ik besloot even daarvoor ook dat hotel met een nostalgie bezoek te vereren. De wandeling zet zich voort en in Malgrat aangekomen bezoek ik inderdaad het betreffende hotel en besluit om via het strand terug te lopen. Ook dat blijkt een goede keuze aangezien de eerste vakantiegangers al besloten hebben hun campers op het strand te parkeren. Er is een soort minidorp ontstaan aan de rand van het strand en ik herken vele gele nummerplaten. Ik waan me in de zomer als ik zie hoe sommige senioren zich zo uit de wind en in de zon hebben weten te plaatsen dat ze er in blote bast van de eerste warme zonnestralen aan het genieten zijn. Ditmaal kan ik zelfs in het Nederlands groeten en tevens ben ik in de stemming gekomen om ook mijn trui uit te doen. Ik vervolg mijn wandeling in shirt en waan me echt even in de zomer. Terug in Pineda aangekomen kan ik ditmaal de terras verleiding niet weerstaan en bestel maar een pilsje nu ik toch in die zomersfeer ben. Ik blijk gezelschap te hebben van de eigenaar van het cafeetje vergezeld van een goede vriend van hem, de eigenaar van een Nederlandse bar in Calella, De Luifel. Aangezien ik te voet ben hoef ik niet te letten op de hoeveelheid glazen bier en de twee mannen vinden me klaarblijkelijk gezellig genoeg om de ene na de andere gratis te verstrekken aan ondergetekende.
Na een tijdje besluit ik toch terug naar het hotel te lopen. De benen zijn wat zwaarder inmiddels en nu merk ik maar al te goed dat de afstand toch wel flink was. Ruim 8 kilometer zou later blijken maar het was elke stap waard. Ik besluit mijn wandelmiddag met een warm bad op de hotelkamer en ga 's avonds, zoals eerder beloofd, met de eigenaar van De Luifel in zijn bar 'Voetbal International' kijken.
Dat zijn toch mooie dagen?
Graag neem ik jullie mee naar een maandagochtend ergens in april zo'n jaar of vijf geleden. Zoals altijd word ik vroeg wakker en als eerst werp ik een voorzichtige blik op de net niet helemaal gesloten gordijnen. De eerste indruk stemt me hoopvol, een eerste vroege straal ochtendzon wurmt zich door de opening van de dikke zware binnengordijnen. Het volgende spannende moment breekt dan aan als de betreffende gordijnen ook daadwerkelijk opengeschoven dienen te worden om te gaan bezien of ik deze tevredenheid weet te behouden. Een blik omhoog, een stap op het nog frisse balkon en mijn innerlijke ik juicht zachtjes, een strak blauwe lucht! Laat deze dag maar beginnen!
Na een korte en lekkere douche begeef ik me naar de kelder van het hotel alwaar het ontbijt al uitgebreid op haar gasten staat te wachten. Geheel op mijn gemak rooster ik het brood en vul mijn kopje met koffie (cafe Americano) en mijn glas met Jus d'orange. Ik besluit ter stond goed en stevig te ontbijten want ik heb me voorgenomen een stuk te gaan wandelen. Met dit weer moet je buiten zijn, punt. Ik verlaat het hotel en kies ervoor om linksaf te gaan, met als eerste bestemming het oude centrum van Calella. Het lezen van deze plaatsnaam roept wellicht bij velen van jullie het gevoel van zon, zee, strand, jeugd en uitgaan op maar kent in het prille voorjaar, de klok staat zelfs nog op wintertijd, een rustieke serene uitstraling. Een sfeer van koffiebarretjes waar oude, iets minder oude en stokoude Catalanen hun koffie nuttigen en krantje lezen. Hoe leuk is het om op deze manier een local onder de locals te zijn en deze mensen vriendelijk te begroeten en weer door te slenteren? De niet geplande route leidt mij steeds verder het dorp in, via het kleine station waar de treinen eens per half uur voor een schamele 10 euro je vervoeren naar het stadshart van Barcelona, langs het strand en de grote campings naar het tussengebied met zijn grote vlaktes en moeras achtige velden. Dit is dan ook de Costa de Maresme, de moeraskust letterlijk. De temperatuur is inmiddels opgelopen, zodanig dat mijn jas makkelijk uit kan. De jas wordt om mijn middel geknoopt en ik zie geen enkele reden om nu al om te draaien. Pineda de Mar nadert namelijk.
Pineda is een iets minder bekende badplaats maar zal toch ook bij velen een belletje doen rinkelen. Zo'n slordige 10 jaar geleden bracht ik hier al eens een lekkere zomervakantie door en ik besluit dan ook om het betreffende hotel eens op te gaan zoeken. Het hotel staat er nog net zo bij als 10 jaar daarvoor zie ik tot mijn genoegen en mijn motivatie om verder te wandelen neemt alleen maar toe. Bij de rotonde aangekomen waarop een fraai vissersbootje is geplaatst welke aan vroedere harde visserstijden moet herinneren, zie ik links dat bar Rembrandt al open is. Er zit een aantal mensen lekker op het terras koffie te drinken en heel even aarzel ik om er bij te gaan zitten maar mijn benen smeken me welhaast om nog wat door te lopen. Malgrat de Mar is niet ver meer en daar bracht ik ook al een prettige vakantie door en ik besloot even daarvoor ook dat hotel met een nostalgie bezoek te vereren. De wandeling zet zich voort en in Malgrat aangekomen bezoek ik inderdaad het betreffende hotel en besluit om via het strand terug te lopen. Ook dat blijkt een goede keuze aangezien de eerste vakantiegangers al besloten hebben hun campers op het strand te parkeren. Er is een soort minidorp ontstaan aan de rand van het strand en ik herken vele gele nummerplaten. Ik waan me in de zomer als ik zie hoe sommige senioren zich zo uit de wind en in de zon hebben weten te plaatsen dat ze er in blote bast van de eerste warme zonnestralen aan het genieten zijn. Ditmaal kan ik zelfs in het Nederlands groeten en tevens ben ik in de stemming gekomen om ook mijn trui uit te doen. Ik vervolg mijn wandeling in shirt en waan me echt even in de zomer. Terug in Pineda aangekomen kan ik ditmaal de terras verleiding niet weerstaan en bestel maar een pilsje nu ik toch in die zomersfeer ben. Ik blijk gezelschap te hebben van de eigenaar van het cafeetje vergezeld van een goede vriend van hem, de eigenaar van een Nederlandse bar in Calella, De Luifel. Aangezien ik te voet ben hoef ik niet te letten op de hoeveelheid glazen bier en de twee mannen vinden me klaarblijkelijk gezellig genoeg om de ene na de andere gratis te verstrekken aan ondergetekende.
Na een tijdje besluit ik toch terug naar het hotel te lopen. De benen zijn wat zwaarder inmiddels en nu merk ik maar al te goed dat de afstand toch wel flink was. Ruim 8 kilometer zou later blijken maar het was elke stap waard. Ik besluit mijn wandelmiddag met een warm bad op de hotelkamer en ga 's avonds, zoals eerder beloofd, met de eigenaar van De Luifel in zijn bar 'Voetbal International' kijken.
Dat zijn toch mooie dagen?
Abonneren op:
Posts (Atom)
