JC

Ik zal niet ouder zijn geweest dan een jaar of 6 toen ik op een waarschijnlijk regenachtige middag een VHS video ging kijken over het Nederlands Elftal. WK 1974 stond ergens in de titel maar uiteraard had ik nog geen enkel besef wat dat inhield. Ik begon te kijken en raakte meteen onder de indruk van wat ik zag.

Ik zag hoe Nederland steeds verder kwam in het toernooi en ik herinner me zelfs nu nog het gevoel dat ik kreeg dat ik echt overtuigd raakte dat we gingen winnen! Wat was dit elftal goed en wat wonnen ze makkelijk. Wat een mooie goals en wat een geweldige speler met zijn opvallende rugnummer. Dit is mijn idool, tegen hem kijk ik op. Het zou nooit meer veranderen. Nederland verloor de finale en ik ontwikkelde zo mijn eigen WK 1974 trauma. Echter werd mijn trauma altijd gesust door de wijze woorden van de beste voetballer die er ooit op deze aardkloot rondliep. Telkens hoorde ik hem verkondigen dat niemand het meer heeft over de winnaar West Duitsland maar iedereen nog steeds onder de indruk is van het totaalvoetbal van Oranje.

Later vertrok JC naar Barcelona en opnieuw raakte ik onder de indruk door zijn keuze. Hoewel ik nog te jong was om op dat betreffende moment te beseffen hoe geweldig deze club is maar het moet daar wel zijn begonnen. JC werd coach en toen raakte ik pas echt onder de indruk. Hij deed alles op zijn eigen manier, tegen alle geldende normen in. Resultaten kwamen op de tweede plaats, eerst moest er vermaak worden gegeven aan het publiek. Bij Ajax slaagde hij hier al aardig in maar eenmaal aan het roer bij de allermooiste club ter wereld kwam alles pas echt prachtig uit. Wat was het mooi om naar te kijken en wat genoot iedereen. En wat schrok iedereen toen bekend werd dat er zowaar sterfelijkheid bestond rondom JC. Nummer 14 was in het ziekenhuis beland na een hartaanval en moest acuut stoppen met roken.

JC behaalde in zijn carrière geweldige prijzen. Zowel als speler als trainer won hij zowat alles. Maar niet om die reden groeide mijn enorme respect voor hem. Het ging me om zijn visie en hoe hij in het leven stond. Hij richtte de JC Foundation op. Niet uit eigen gewin of welke vorm van eigenbelang dan ook, maar enkel om iedereen een kans te kunnen geven om actief te kunnen sporten. En de JC university om ervoor te zorgen dat getalenteerde sporters ook hun talenten op opleidingsgebied konden benutten.

Het is in mijn ogen heel simpel. JC is de Jezus Christus van het voetbal. Zonder JC was het voetbal een saai spel met slechts focus op puur resultaat, onder aanvoering van coaches als Mourinho. Hij zorgde voor zoveel plezier dat ik naast verdriet ook vooral veel dankbaarheid voel. Dank je wel Johan en laat je God ook nog een beetje denken dat ie verstand van voetbal heeft?

US of A II

Amerika is een land van uitersten. Als er ergens geen gulden, of dollar, middenweg is dan is het wel in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Dat uit zich ook in het dagelijks gedrag van Amerikanen. Deze kent gewoon simpelweg niet de uitdrukking 'het was wel oke', voor ons Nederlanders toch een veel gebruikte zin om jezelf uit te drukken als je bijvoorbeeld net iets lekkers hebt gegeten maar wat niet dermate lekker was dat je het over een week nog kunt herinneren. Voor een Amerikaan zou dit een zware belediging zijn. Hij zou direct vragen wat je er dan niet lekker aan vindt, en waarom je het niet het allerlekkerste vond wat je ooit gegeten hebt.

Of wat te denken van 'safety'. Veiligheid draait bij ons echt om de persoon terwijl je aan alles merkt dat het in Amerika vooral draait om de aansprakelijkheid die er uit kan voortvloeien. Een voorbeeld. Mijn zwager kreeg van zijn directe leidinggevende een uitgebreide mail met daarin uitvoerig tekst en uitleg over de veiligheid van zijn auto. Hij zou immers met zijn auto een trip van Washington D.C. maken naar Houston. Hij zou daarbij vooral ook niet moeten vergeten zijn ruitenvloeistof op peil te hebben alvorens hij zou vertrekken. Diezelfde leidinggevende stapte even later bij mijn zwager achter in de auto om een lift naar huis te krijgen maar vond het dragen van de veiligheidsgordel op dat moment echt niet nodig hoor.

Of wat te denken van de fastfood cultuur? Die kennen we over het algemeen wel natuurlijk maar hoe daar dan weer mee omgegaan wordt. De Amerikaanse overheid is altijd druk doende om mensen gezonder te laten eten, maar zal daar natuurlijk nooit in slagen zolang een Big Mac menu een stuk goedkoper is dan een maaltijd zelf bereiden. Overigens is de McDonald's in Amerika erg op zijn retour. Hier in Nederland zie je echt dat ze met de tijd zijn meegegaan maar daar is het nog steeds veel, vet en ongezond voor weinig geld. Meer hip zijn de Waffle House en nog meer de Chick-fil-a. Bij de laatste keten at ik twee keer en het moet gezegd dat het echt goed smaakte ook. Maar op zondag kun je er dan weer niet terecht, deze keten werd opgericht door Truett Cathy, een overtuigd Christen, die het niet toestond dat zijn filialen op zondag open zouden gaan en dit gebeurt ook niet tot op de dag van vandaag.

En dan is er nog de begroeting natuurlijk. De Amerikaan die toch zo graag wil weten hoe het met je gaat. Of toch niet? How are you sir? Fine, yourself? Een standaard manier van hallo zeggen, je blijft het de hele dag door doen. En uiteraard is het ook zo netjes om bij het afscheid nemen iemand een fijne dag te wensen, wat de meeste Amerikanen alweer hebben ingekort tot 'have a good one'.

Kortom, veel overeenkomsten maar toch ook erg veel verschillen! Gelukkig mag ik in Augustus weer twee weken gaan beleven welke verschillen er allemaal nog meer zijn.