JC

Ik zal niet ouder zijn geweest dan een jaar of 6 toen ik op een waarschijnlijk regenachtige middag een VHS video ging kijken over het Nederlands Elftal. WK 1974 stond ergens in de titel maar uiteraard had ik nog geen enkel besef wat dat inhield. Ik begon te kijken en raakte meteen onder de indruk van wat ik zag.

Ik zag hoe Nederland steeds verder kwam in het toernooi en ik herinner me zelfs nu nog het gevoel dat ik kreeg dat ik echt overtuigd raakte dat we gingen winnen! Wat was dit elftal goed en wat wonnen ze makkelijk. Wat een mooie goals en wat een geweldige speler met zijn opvallende rugnummer. Dit is mijn idool, tegen hem kijk ik op. Het zou nooit meer veranderen. Nederland verloor de finale en ik ontwikkelde zo mijn eigen WK 1974 trauma. Echter werd mijn trauma altijd gesust door de wijze woorden van de beste voetballer die er ooit op deze aardkloot rondliep. Telkens hoorde ik hem verkondigen dat niemand het meer heeft over de winnaar West Duitsland maar iedereen nog steeds onder de indruk is van het totaalvoetbal van Oranje.

Later vertrok JC naar Barcelona en opnieuw raakte ik onder de indruk door zijn keuze. Hoewel ik nog te jong was om op dat betreffende moment te beseffen hoe geweldig deze club is maar het moet daar wel zijn begonnen. JC werd coach en toen raakte ik pas echt onder de indruk. Hij deed alles op zijn eigen manier, tegen alle geldende normen in. Resultaten kwamen op de tweede plaats, eerst moest er vermaak worden gegeven aan het publiek. Bij Ajax slaagde hij hier al aardig in maar eenmaal aan het roer bij de allermooiste club ter wereld kwam alles pas echt prachtig uit. Wat was het mooi om naar te kijken en wat genoot iedereen. En wat schrok iedereen toen bekend werd dat er zowaar sterfelijkheid bestond rondom JC. Nummer 14 was in het ziekenhuis beland na een hartaanval en moest acuut stoppen met roken.

JC behaalde in zijn carrière geweldige prijzen. Zowel als speler als trainer won hij zowat alles. Maar niet om die reden groeide mijn enorme respect voor hem. Het ging me om zijn visie en hoe hij in het leven stond. Hij richtte de JC Foundation op. Niet uit eigen gewin of welke vorm van eigenbelang dan ook, maar enkel om iedereen een kans te kunnen geven om actief te kunnen sporten. En de JC university om ervoor te zorgen dat getalenteerde sporters ook hun talenten op opleidingsgebied konden benutten.

Het is in mijn ogen heel simpel. JC is de Jezus Christus van het voetbal. Zonder JC was het voetbal een saai spel met slechts focus op puur resultaat, onder aanvoering van coaches als Mourinho. Hij zorgde voor zoveel plezier dat ik naast verdriet ook vooral veel dankbaarheid voel. Dank je wel Johan en laat je God ook nog een beetje denken dat ie verstand van voetbal heeft?