Messi

De ziekte ALS is vreselijk. De laatste maanden is er veel aandacht geweest voor deze ziekte en hoewel de water filmpjes me de keel uithingen ondersteun ik uiteraard het doel hierachter, het ophalen van zoveel mogelijk geld. De ziekte is helemaal vreselijk als het zich openbaart op zeer jonge leeftijd. Jongens die hun hele leven nog voor zich hebben maar weten dat ze niet oud worden. En zelfs dit vreselijke nadeel kent toch nog een piepklein en relatief voordeel. Het opent deuren die voor de meeste mensen gesloten blijven.

Het is het voorjaar van 2007 als ik voor het eerst mee ga op een fanreis naar FC Barcelona. Het weer is al uitermate warm en het is er ronduit druk vanwege de Formule 1 race die dat betreffende weekend plaats vindt. Onder de deelnemers aan de reis begeeft zich een aardig stel uit de buurt van Breda. Echte NAC fans die tevens dol zijn op FC Barcelona. Hun zoon zit in een rolstoel en wij hebben de uitdaging aangenomen om het hem zo goed mogelijk naar de zin te maken. Het is een flinke klus die we allemaal met veel plezier uitvoeren. Bovendien is het ons gelukt om Giovanni van Bronckhorst bereidt te vinden een meet and greet te doen. We worden verteld ons te melden bij een poort aan het Camp Nou en dan zal hij zorgen er te zijn.

Eenmaal binnen lopen we een vrij kleine ruimte in waar ik het als kersverse vader even erg moeilijk heb. In deze ruimte bevindt zich namelijk een 10 tal kinderen die het zichtbaar niet getroffen hebben met hun gezondheid. Het gaat door merg en been om kale kinderhoofdjes te zien. De kinderen worden stuk voor stuk bezocht door de spelers die net hun ochtendtraining achter de rug hebben. Giovanni maakt een praatje met verschillende kinderen en komt als laatste bij ons staan. We keuvelen wat over FC Barcelona en Feyenoord en de oranje internationaal heeft een origineel wedstrijdshirt meegenomen voor onze reisdeelnemer. Tevens heeft hij nog een tip dat we even buiten deze ruimte kunnen gaan staan en dat er dan alle spelers tegen zullen komen die naar de parkeergarage lopen.

We stallen een vijftal shirts uit zodat die een voor een getekend kunnen worden en wachten af wat komen gaat. Even later komen de grote sterren inderdaad langs bij ons en allemaal stoppen ze even bij het aanzien van zo'n jonge gast in een rolstoel. Rafaël Marquez dolt met hem en zet hem een petje op, doelman Victor Valdes begint in zijn onwetendheid een Spaans praatje met de jongen en Johan Neeskens komt zich netjes voorstellen en ons en aan de jongen, ondanks dat deze eerlijk te kennen geeft geen idee te hebben wie hij is. Dan stijgt de spanning want een speler zagen we nog niet, Lionel Messi.

En dan op het allerlaatste moment, de ruimte is inmiddels alleen nog door ons bezet en een Argentijnse familie, komt er een schuchter klein ventje de deur door. Spijkerbroek en simpel effen wit shirt en zijn toilettas onder zijn arm. De haren nog nat van het douchen. De beste voetballer ter wereld is oprecht verlegen en komt bescheiden naast me staan. Ik geef hem de viltstift en vraag hem de shirts te tekenen. Op zijn beurt vraagt hij mij de shirts strak te trekken en zo staan wij letterlijk zij aan zij de shirts te voorzien van zijn handtekening. Hij voelt strak en afgetraind aan. Zijn armen lijken wel van staal. 'Uno partido muy importante esta nocha', zeg ik hem in mijn beste Spaans. Ik ontvang een vriendelijk glimlach en niet meer dan een zachte 'si'. Een handschudding en de Argentijn begeeft zich naar de familie die op hem stond te wachten.

Even later haal ik de tickets op de voor de wedstrijd van die avond en twee uurtjes later als ik op de Ramblas loop besef ik me pas goed wat ik net meemaakte. Een enorme levenservaring.

Smart TV

De mooie nieuwbouwwoning ligt in een wijk aangrenzend aan de wijk die Nederland de laatste weken bijna dagelijks voorbij ziet komen op de verschillende journaals. De betreffende wijk blijkt een nogal favoriete wijk te zijn om ergens je ongenoegen over te uiten, wat we in dit land ook wel demonstratierecht noemen. Goed, je mag demonstreren maar met je rug tegen de muur. Alleen als je geld hebt is de vrijheid niet duur hoor ik Harrie Jekkers zingen in mijn hoofd.

De situatie is nijpend. De vrouw des huizes ontvangt me in de keuken en laat me de vele papieren zijn die ze mocht ontvangen van de bank welke recentelijk nog fier op de shirts van onze hoofdstedelijke voetbalclub pronkten. De bank is inmiddels al tot een officiële taxatie overgegaan, een middel dat doorgaans pas ingezet wordt als er vele maanden betalingsachterstand is. Het valt me op dat de vrouw gelaten is en het lijkt alsof ze zich niet al te druk maakt over de ontstane situatie. Ze vertelt dat met name haar man dit eigenlijk als een ideale gelegenheid ziet om terug te keren naar hun gezamenlijke land van geboorte, Suriname.

Het mooie aan mijn advieswerk is dat ik er naast een boterham mee verdien, mensen ook echt een helpende hand kan bieden. En hoe schrijnender de situatie, hoe meer mijn hulp daadwerkelijk effectief kan zijn. Ik kan jullie zeggen dat mijn handen al direct begonnen te jeuken om aan de slag te gaan. Wij zouden immers direct in contact gaan treden met de bank en deze zou ons ook zeker enkele maanden de tijd geven om tot een goede verkoop te komen. Overigens zeker niet in de laatste plaats vanwege het eigenbelang van de bank. De woning zag er in de keuken namelijk prima uit. Via de keuken kwam je in een kleine achtertuin met toegang tot een binnenplaats waar kinderen lekker kunnen spelen en je bovendien je auto veilig en gratis kunt parkeren. Aan de voorzijde van de woning bevond zich een grote kamer waar de vrouw des huizes tot voor kort een pedicure aan huis runde.

De woonkamer was op de eerste verdieping, wat niet geheel gebruikelijk is maar niet minder fraai.

Aan de woonkamer vast zat een grote slaapkamer. En op de derde verdieping nog eens twee ruime kinderkamers en een nette badkamer. 'De slaapkamer aan de woonkamer is niet standaard meneer, deze zijn we nu aan het verbouwen. Mijn man wilde dat namelijk graag omdat dat veel makkelijker is. En zo konden we ook de woonkamer opnieuw inrichten. Alles verven, nieuwe meubels en ja ziet u, mijn man wilde perse een nieuwe smart tv.' Ik knik bevestigend dat het inderdaad wel erg mooi geworden is en van binnen bedenk ik me dat ik de grote televisiedoos in de pedicure kamer beneden toch goed had waargenomen.

De weken daarna onderhouden we nog wel wat telefonisch contact maar tot een echte hulpverleningsopdracht is het niet meer gekomen.

Voedselbank

De zorgverzekering is zojuist geregeld. De 'alleenstaande moeder met drie kinderen' klant gaat niet alleen minder betalen per maand maar de vergoedingen zijn ook nog eens beter. Met name de tandartskosten zijn veel ruimer gedekt en dat geeft een geruststellend gevoel. Iets minder geruststellend is het gevoel dat haar nu overheerst over deze dag. Ze moet gaan werken en niemand kan een belangrijke afspraak van haar overnemen. Ze moet namelijk nog naar de voedselbank. En wat stel je dan voor als goed financieel adviseur? Juist.

En zo sta ik een uur later naast mijn auto op de ruime parkeerplaats bij het gebouw dat enige tijd terug in gebruik is genomen als voedselbank. Nieuwsgierig naar wat ik ga aantreffen loop ik het gebouw in, de getekende machtiging houd ik paraat. Eenmaal binnen dien ik me te meden bij een vriendelijke dame aan een klein bureautje. De mensen voor mij worden bijna allemaal hartelijk begroet door haar, een teken dat veel mensen dus veel vaker komen. Hier val ik meteen in mijn eerst verbazing. Voor mij wordt een man namelijk hartelijk begroet door de dame in kwestie omdat zij hem al 2 weken niet gezien heeft hier. De reden? Hij is net terug van een vakantie in Spanje. De dame heeft goed nieuws voor hem. Ze heeft kunnen regelen dat ze pakken luiers voor hem heeft. De plaatselijk Kruidvat heeft 2 pakken ter beschikking gesteld. De man bedankt echter vriendelijk, de betreffende luiers zijn niet prettig in vergelijking met Pampers, het merk dat hij schijnbaar liever gebruikt.

Hierna is het de bedoeling dat je in een rij langs tafels loopt waar alles voor je in mandjes wordt gezet. Het begint bij een tafel die volledig vol staat met kleine pakjes melk. Vriendelijk bedank ik de man die netjes twee pakjes in mijn mand zet. Achter me slaat opnieuw iemand het gulle aanbod af. Hij vraagt of er ook andere melk is want dit is magere melk en dat blieft deze meneer klaarblijkelijk niet. De volgende tafel is de belangrijkste tafel. Daar wordt het mandje volgezet met een zeer groot pakket met dagelijks nodige dingen als vlees, zuivel, broodbeleg, etc. Voor me staan twee jonge meiden te keuvelen over welke tatoeage ze willen gaan zetten. Ik wil me bijdehand bemoeien met het gesprek door te opperen dat ze anders maar plaatjes moeten ruilen met elkaar, gezien het grote aantal versieringen dat hun jonge lijf al siert. Ik houd wijselijk mijn mond maar. De laatste tafel is gereserveerd door de plaatselijke bakker, die zijn overtollige voorraad aan brood te beschikking stelt.

Vol verbazing sta ik weer bij de auto. Ik twijfel nogal wat me nou het meest verbaasd heeft. De mentaliteit van sommige mensen of het feit dat mijn auto maar net ruim genoeg is om plaats te bieden aan de drie overvolle tassen met boodschappen die ik mee heb.

Stadionwind

De toast op een goed weekend is zojuist gedaan. De steeds weer wederkerende grap dat ik nog nooit iemand meemaakte die blij kwam vertellen dat ie geld had gewonnen met 'balletje balletje' kon ook dit keer weer op gelach rekenen en de folders en pennen werden weer ingepakt in onze tassen. Terwijl ik aan mijn drankje wil beginnen zie ik vanuit mijn ooghoeken een ouder echtpaar op me afkomen.

Voorzichtig zoeken ze toenadering en openen het gesprek dat ze niet voor de eerste keer mee op fanreis zijn. Bovendien waren ze vorig jaar nog met zijn drieën en nu dus samen. Ze geven echter als snel cryptisch te kennen dat ze toch met hetzelfde gezelschap zijn als vorig jaar. De vrouw laat me een urn zien en zegt in alle openheid dat hun zoon daar in zit. Recentelijk gecremeerd. Doodsoorzaak? Zelfmoord.

Terwijl ik met een letterlijk ijskoud gevoel verder praat en voorzichtig informeer naar de achtergronden van deze trieste daad, praat de vrouw honderduit en welhaast zonder 'emotie'. Ze vertelt dat kort na de fanreis van vorig jaar hun zoon een vrouw op internet heeft leren kennen. Een knappe blondine uit het oostblok waar hij snel voor valt. Het contact werd steeds intensiever en ze praatten zelfs over de mogelijkheid om te trouwen zodat zij zich dan in Nederland kan vestigen. Een klassiek liefdesverhaal zoals er zovelen zijn. Het internet heeft al veel mensen bij elkaar gebracht. De schone blondine blijkt echter tegen steeds meer problemen aan te lopen om daadwerkelijk de trip naar ons koude kikkerlandje te kunnen maken. De zoon helpt haar uiteraard waar kan en ondanks waarschuwingen van de ouders stuurt hij geregeld geld op en worden de geldbedragen ook steeds groter. Na een aantal maanden blijkt het gelijk aan de zijde van de ouders. Niet alleen blijkt de zoon voor vele euro's opgelicht te zijn, ook zijn geliefde ontvalt hem. Er bleek niets meer of minder achter te zitten dan een criminele organisatie en de teleurstelling en schaamte blijken hem te groot. Hij kiest voor zijn vreselijke daad.

De dag van het bezoeken van het stadion breekt aan en het echtpaar heeft om onze hulp gevraagd. Ze willen vandaag de laatste wens van hun zoon in vervulling laten gaan en willen zijn as over het veld in Camp Nou strooien. Een ieder die wel eens een bezichtiging heeft gedaan aan de mooiste voetbaltempel te wereld weet dat er continu een aantal strenge steward op de wacht staat. De afspraak wordt gemaakt dat een van ons wat gaat vragen aan de stewards en dat de ander, ik dus, het echtpaar zal helpen met het vervullen van de laatste wens. We kijken nog eens om ons heen en ik knik naar de vrouw. 'Nu'! De vrouw haalt een aantal fotorolletjeskokers uit haar tas en strooit ze zo ineens over het veld. Echter rekende ze, in haar begrijpelijke onwetendheid hierover, totaal niet op de wind die door het stadion raasde en ons trakteerde op een aswolk over onze kleding. Ik wist even niet zo heel erg goed hoe ik hierop reageerde moest.

Telkens wanneer de spelers het veld betreden denk dan nog eens aan het as dat daar ligt. En aan mijn bizarre avontuur.

Gekraak

Het appartement bevindt zich op de derde verdieping in een plaatsje onder de rook van Amsterdam. Of eigenlijk onder de rook van Schiphol. Of nee, eigenlijk onder de rook van de vliegtuigen van Schiphol. Telkens wanneer ik in het betreffende appartement ben kijk ik de eerste drie laag overkomende vliegtuigen vol bewondering. De drie daaropvolgende negeer ik en als er qua tijd nog meer volgen begint de ergernis over het lawaai lichtelijk toe te nemen.

Zowel de vliegtuigen als het betreffende accent van de bewoner bevestigen dat we niet ver van onze hoofdstad af zijn. Werd ik tijdens de eerste afspraak nog keurig bij mijn voornaam aangesproken, ik kan jullie mededelen dat ik al vrij snel de naam pik kreeg toebedeeld. 'Hee pik, hoe is het man? Ja man, wat is het pleuris warm man.' Gelieve het betreffende Amsterdamse accent er zelf bij te denken.

Nu is dat accent verre van erg. Ook niet zijn karakter. Het is een zeer aardige gozer waar ik zo een biertje mee zou gaan drinken. Met zijn vader trouwens ook, die een paar keer de honneurs waarnam tijdens een bezichtiging en niet naliet zijn levensverhaal in sappig Amsterdams met me te delen. Eigenlijk heeft hij maar een groot nadeel, verkooptechnisch bezien. Hij heeft een dierenhobby. En dat beperkt zich niet tot de gebruikelijk huiskat c.q. hond maar er bevindt zich een kleine kinderboerderij op de derde etage. Drie katten, een (luid schreeuwende) papegaai en als klap op de vuurpijl een grote glazen bak met daarin twee leguanen! Die indirect voor een stagnerende verkoop zorgden.

Een enthousiast jong stel zag elke ruimte en werd steeds enthousiaster. De rondleiding zat er inmiddels op en in de woonkamer bespraken we nog even de financiële mogelijkheden. Nog steeds geen teken van afhaken en dan weet je dat het in de meeste gevallen wel goedkomt. Tot het dierengezelschap zich ging roeren. De Papegaai gaf de aftrap met een luide kreet waar de vrouwelijke kant van het stel zich een ongeluk van schrok en direct van slag was. De katten schoten ineens dwars door de woonkamer heen en stortten zich op iets dat uit de bak van de leguanen leek te komen. Blijkbaar had een grote spinkaan zich aan zijn gewisse dood onttrokken door uit de bak te springen waarna hij alsnog het loodje leggen moest tegen de overtal aan gretige katten. Het geluid wat er uiteindelijk uitkwam toen hij definitief overleed komt nog het dichts in de buurt van het hard doorbreken van een droge koek. De gil van de vrouw overtof het gekrijs van de papegaai.

Overbodig er bij te vermelden dat de voorkeur van het stel uiteindelijk naar een appartement is gegaan met ietwat minder dierlijke inhoud.

Hoofdelijk aansprakelijk

De flatgebouwen zijn er hoog en groot, de wijken keurig ingedeeld in nummers. Twee van de vier grote steden liggen er op een steenworp afstand. Ik parkeer mijn auto in de schaduw van de hoge flat en beweeg me naar de ingang van het gebouw alwaar twee vrouwen me al vriendelijk staan op te wachten.

Boven in het nette appartement tref ik nog een vrouw aan die keurig voor koffie zorgt. Ze waarschuwt vooraf dat ze daar niet zo goed in is en even later moet ik in mezelf erkennen dat ze hier volledig gelijk in had. Ik inventariseer en probeer het in mijn hoofd op orde te krijgen. Een vrouw herken ik als degene waar ik deze afspraak mee gemaakt heb. In het kort wist ze me te vertellen dat ze een aardig financieel probleem had. Zij had namelijk haar ex enige jaren terug toestemming gegeven om in hun gezamenlijke huis te blijven wonen. Haar ex betaalde jarenlang keurig de hypotheek maar had enige tijd terug ontslag gehad en nu kon deze ex niet meer aan de betalingsverplichtingen voldoen. Een ietwat naïeve houding wellicht aangezien hoofdelijke aansprakelijkheid, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, geen gedeelde aansprakelijkheid betekent.

Inmiddels heeft de vrouw die bij de vrouw van het telefoongesprek was zich kenbaar gemaakt als een vriendin die haar wil helpen in deze moeilijke tijden. De derde vrouw, zonder enig talent om koffie te zetten, begint een verhaal af te steken over hoe moeilijk ze het heeft nu zij geen baan heeft en ze telkens afgewezen wordt bij sollicitaties. Ze komt over als iemand die de moed heeft opgegeven. Voorzichtig informeer ik naar haar woon situatie en of ze er alleen voor staat. Pas dan schiet het me te binnen. Wellicht dat bij jullie als lezer het kwartje al eerder viel, maar het blijkt nu dus dat zij juist de betreffende ex is!

Het verhaal doet me nogal surrealistisch aan. Deze vrouw heeft jarenlang een goede baan bij de politie gehad maar kreeg daar een ontslag met gouden handdruk. Waarom dan toch in de financiële problemen komen, hoor ik jullie al lezende denken. Nou dat was nogal simpel, aangezien ze zich zo slecht voelde had ze, naar eigen zeggen mede op advies van haar behandelend arts, enkele grote uitgaven gedaan zoals een nieuwe smart tv en een dure laptop. Dit zou haar helpen zich sterker te voelen. Ondertussen maakte ik de rekensom dat er in het meest gunstige geval er een restschuld over zou blijven van zo'n 50.000 euro. Hoofdelijk aansprakelijk voor de vrouw met haar goede bedoelingen.

Moordzaakstad

De zaterdagochtend voorjaarszon is al aardig warm. Ik manoeuvreer mijn auto door het centrum van de aan Rotterdam grenzende stad, de stad die vooral bekendheid kreeg door een gruwelijke moordzaak in een niet nader bij naam te noemen park. Een moordzaak die symbool zou komen te staan voor wat er in Nederland mis is met het rechtssysteem. Is en dus niet was.

Daarnaast staat deze stad er ook om bekend dat de huizen daar moeizaam van eigenaar verwisselen. Echter wist ik een zeer aardige meneer uit het Oosten van Europa (ik vermoedde Rusland maar vanwege de moeizame onderlinge verstandhoudingen aldaar informeerde ik maar niet al te veel) geïnteresseerd te krijgen een pand te bezoeken dat wij sinds kort in de verkoop hadden verkregen via de bank dat er hypotheek op had gevestigd. Het slot in de voordeur was recentelijk vervangen. De voordeur zat zo armoedig dicht dat ik bij binnenkomst voor de zekerheid een aantal keer overdreven hard goedemorgen riep. Geen gehoor gelukkig. Het scenario wat we er aantroffen was nogal absurd. De woonkamer was half leeggehaald en de tafel lag boordevol met post. De keuken stond nog vol met spullen die tot voor kort nog voor een ochtendritueel hadden gezorgd. De Senseo stond nog aan, de vaat niet afgewassen. De bovenverdieping was met een armoedige trap bereikbaar waar je voor je eigen veiligheid niet met zijn tweeën op kon. Het zal niet verrassend overkomen indien ik stel dat de bezichtiging niet tot een bod kwam.

Een tweetal weken later neem ik op kantoor een van de vele telefoontjes aan. Het blijkt dit keer de buurvrouw te zijn van het betreffende pand in de moordzaakstad. De buurvrouw maakt zich wat zorgen over de voordeur en over het verkoopbord dat er geregeld afwaait. Of we daar eens naar willen kijken. 'Ja weet u, mijn man is voorzitter van de vereniging van eigenaren en wij vragen ons af wat er met de betreffende woning gebeuren gaat. Of u het kunt verkopen? Want ja, het gebeurt gelukkig niet al te vaak dat de bewoner doodgeschoten wordt in zijn eigen huis, toch? Dat maakt de verkoop vast wat lastig he meneer?' Ik keek mijn verbaasd kijkende collega aan en bevestigde slechts haar hypothese.

De woning is overigens nog steeds in de verkoop. Elk bod boven de Eur. 50.000,-- zal serieus in overweging genomen worden.