Mooie dagen

Wel eens ergens echt in je eentje geweest? Zonder enkele verplichting een volle dag voor je hebben en niets op het programma hebben staan? Klinkt goed, en uit ervaring weet ik dat dat ook zo is.

Graag neem ik jullie mee naar een maandagochtend ergens in april zo'n jaar of vijf geleden. Zoals altijd word ik vroeg wakker en als eerst werp ik een voorzichtige blik op de net niet helemaal gesloten gordijnen. De eerste indruk stemt me hoopvol, een eerste vroege straal ochtendzon wurmt zich door de opening van de dikke zware binnengordijnen. Het volgende spannende moment breekt dan aan als de betreffende gordijnen ook daadwerkelijk opengeschoven dienen te worden om te gaan bezien of ik deze tevredenheid weet te behouden. Een blik omhoog, een stap op het nog frisse balkon en mijn innerlijke ik juicht zachtjes, een strak blauwe lucht! Laat deze dag maar beginnen!

Na een korte en lekkere douche begeef ik me naar de kelder van het hotel alwaar het ontbijt al uitgebreid op haar gasten staat te wachten. Geheel op mijn gemak rooster ik het brood en vul mijn kopje met koffie (cafe Americano) en mijn glas met Jus d'orange. Ik besluit ter stond goed en stevig te ontbijten want ik heb me voorgenomen een stuk te gaan wandelen. Met dit weer moet je buiten zijn, punt. Ik verlaat het hotel en kies ervoor om linksaf te gaan, met als eerste bestemming het oude centrum van Calella. Het lezen van deze plaatsnaam roept wellicht bij velen van jullie het gevoel van zon, zee, strand, jeugd en uitgaan op maar kent in het prille voorjaar, de klok staat zelfs nog op wintertijd, een rustieke serene uitstraling. Een sfeer van koffiebarretjes waar oude, iets minder oude en stokoude Catalanen hun koffie nuttigen en krantje lezen. Hoe leuk is het om op deze manier een local onder de locals te zijn en deze mensen vriendelijk te begroeten en weer door te slenteren? De niet geplande route leidt mij steeds verder het dorp in, via het kleine station waar de treinen eens per half uur voor een schamele 10 euro je vervoeren naar het stadshart van Barcelona, langs het strand en de grote campings naar het tussengebied met zijn grote vlaktes en moeras achtige velden. Dit is dan ook de Costa de Maresme, de moeraskust letterlijk. De temperatuur is inmiddels opgelopen, zodanig dat mijn jas makkelijk uit kan. De jas wordt om mijn middel geknoopt en ik zie geen enkele reden om nu al om te draaien. Pineda de Mar nadert namelijk.

Pineda is een iets minder bekende badplaats maar zal toch ook bij velen een belletje doen rinkelen. Zo'n slordige 10 jaar geleden bracht ik hier al eens een lekkere zomervakantie door en ik besluit dan ook om het betreffende hotel eens op te gaan zoeken. Het hotel staat er nog net zo bij als 10 jaar daarvoor zie ik tot mijn genoegen en mijn motivatie om verder te wandelen neemt alleen maar toe. Bij de rotonde aangekomen waarop een fraai vissersbootje is geplaatst welke aan vroedere harde visserstijden moet herinneren, zie ik links dat bar Rembrandt al open is. Er zit een aantal mensen lekker op het terras koffie te drinken en heel even aarzel ik om er bij te gaan zitten maar mijn benen smeken me welhaast om nog wat door te lopen. Malgrat de Mar is niet ver meer en daar bracht ik ook al een prettige vakantie door en ik besloot even daarvoor ook dat hotel met een nostalgie bezoek te vereren. De wandeling zet zich voort en in Malgrat aangekomen bezoek ik inderdaad het betreffende hotel en besluit om via het strand terug te lopen. Ook dat blijkt een goede keuze aangezien de eerste vakantiegangers al besloten hebben hun campers op het strand te parkeren. Er is een soort minidorp ontstaan aan de rand van het strand en ik herken vele gele nummerplaten. Ik waan me in de zomer als ik zie hoe sommige senioren zich zo uit de wind en in de zon hebben weten te plaatsen dat ze er in blote bast van de eerste warme zonnestralen aan het genieten zijn. Ditmaal kan ik zelfs in het Nederlands groeten en tevens ben ik in de stemming gekomen om ook mijn trui uit te doen. Ik vervolg mijn wandeling in shirt en waan me echt even in de zomer. Terug in Pineda aangekomen kan ik ditmaal de terras verleiding niet weerstaan en bestel maar een pilsje nu ik toch in die zomersfeer ben. Ik blijk gezelschap te hebben van de eigenaar van het cafeetje vergezeld van een goede vriend van hem, de eigenaar van een Nederlandse bar in Calella, De Luifel. Aangezien ik te voet ben hoef ik niet te letten op de hoeveelheid glazen bier en de twee mannen vinden me klaarblijkelijk gezellig genoeg om de ene na de andere gratis te verstrekken aan ondergetekende.

Na een tijdje besluit ik toch terug naar het hotel te lopen. De benen zijn wat zwaarder inmiddels en nu merk ik maar al te goed dat de afstand toch wel flink was. Ruim 8 kilometer zou later blijken maar het was elke stap waard. Ik besluit mijn wandelmiddag met een warm bad op de hotelkamer en ga 's avonds, zoals eerder beloofd, met de eigenaar van De Luifel in zijn bar 'Voetbal International' kijken.

Dat zijn toch mooie dagen?