'Mag ik mee?' Zoonlief heeft wat opgevangen van mijn plannen en kijkt op van zijn meegenomen Ipad, waarvan de WiFi het gelukkig goed doet. Dit tot enorme geruststelling aangezien meneer op de heenweg nog dramatisch had beweerd dat hij zonder WiFi toch echt niet leven kon. 'Wel opschieten dan, want anders wordt het veel te warm' is mijn eerste ietwat norse reactie. En zo lopen we zo'n kleine tien minuten later de kleffe warmte in, de aangename koelte van ons ruime huis achter ons latend. De eerste straat is niet zo lang maar wel schaduwrijk gelukkig en dit zorgt in ieder geval voor een goede start. Al snel lopen we tegen het militaire terrein Fort Myer aan waar we met een grote lus omheen moeten lopen. Vol in de zon, een flink stuk om maar het voordeel is dat de route wel lekker makkelijk te volgen is.
De zon is tamelijk genadeloos en op zo'n beetje de helft van de route zoeken we aan de rand van een park even zittend de schaduw op. We overleggen even en besluiten in ieder geval nu al dat we de terugreis per metro zullen afleggen. Een verstandig maar bovenal noodzakelijk besluit. We besluiten het park te doorkruisen en komen dan al snel bij een stukje Nederland uit. Kort na de tweede wereldoorlog wilde Nederland Amerika bedanken voor de verkregen hulp en besloot men een monument te schenken. Dat werd The Netherlands Carillon. Het staat er tegenwoordig wat rustig bij, verlaten en alleen trotseert het grote stalen bouwwerk de brandende zon. Helaas kunnen we er niet in dus is het bekijken ook wel zo klaar.
Vol van vaderlandse trots vervolgen we ons pad en lopen we over een licht glooiend paadje precies langs de Arlington National Cemetry. Uiteraard is het wat nutteloos om uitgebreid de Amerikaanse militaire geschiedenis te vertellen aan een 9 jarige maar ik heb toch de indruk dat je hier echt al wel iets van mee kunt geven. Hier zijn niet minder dan 400.000 graven te bezichtigen, er schijnen er dagelijks nog zo'n 15 bij te komen. Uiteraard bezocht ik al eerder uitgebreid deze begraafplaats dus lopen we er nu 'slechts' langs. De grootste geruststelling is nog wel dat bij de prachtige hoofdingang zich gelukkig een metro station bevindt dus de terugreis is alvast veilig gesteld. In de verte zien we al de achterkant van het Lincoln Monument zodat we gemotiveerd aan het laatste stuk van onze voettocht kunnen beginnen. We hoeven slechts nog een brug over, en het water zorg gelukkig voor de nodige verkoeling. En uiteraard het vooruitzicht op ander water, water om te drinken!
Ons gestel aangevuld met water kunnen we dan eindelijk de bezichtiging doen waar we voor kwamen. 'Weet je eigenlijk wie daar zit?' vraag ik zonder dat ik verwacht een goed antwoord te krijgen. 'Ja, dat is Lincoln, die was ooit president van Amerika, die zie ik vaak in tekenfilms terug en dan heeft ie altijd een hoed op' is het ietwat verrassende antwoord dat ik krijg. Het prettige aan het bezoek is niet alleen dat je je op historische grond bevindt maar dat je bovendien in een heerlijk koele ruimte bent. We zoeken een goede plek voor een foto tussen de massaal aanwezige toeristen en schieten snel ons plaatje.
Het extra mooie aan het Lincoln Monument is dat je je om nog een reden om historische grond bevindt. Vlak voor het monument hield op 28 augustus 1963 Martin Luther King namelijk zijn wereldberoemde 'I have a dream' speech. Om dit te gedenken ligt er een steen, precies op de plek waar hij zich destijds bevond.
Dat geeft toch een zeer mooi gevoel als je daar staat, mede omdat je je ogen dan mag belonen met dit uitzicht:
Het voorstel om het Washington Monument, te zien op de achtergrond, ook nog te bezoeken wordt om begrijpelijke redenen afgewezen. Het volgende voorstel om op de plek waar we eerder onze dorst lesten een ijsje te kopen kan op meer goedkeuring rekenen. Met een direct smeltend ijsje in de hand zetten we onze terugreis in en zijn beiden dolgelukkig dat dit via de metro plaats kan vinden. Pas later realiseer je je eigenlijk wat voor een prachtige herinnering je gecreëerd hebt, eentje die ik in ieder geval nooit meer zal vergeten en hopelijk maakt een dergelijk uitstapje ook dermate veel indruk op een 9 jarig brein, dat die het nog tientallen jaren daar vast zal houden!
