Renesse 1994

Je eerste echte vakantie, wie herinnert het zich niet? De mijne ging naar Renesse, niet zo vreemd want mijn generatie zat daar collectief in de zomer. Het was alsof je in je eigen stad ging stappen maar dan was het alleen Renesse. En oh ja, de kroegen sloten er standaard om 02.00 uur.

Terwijl je er nu niet aan moet denken om tot maar liefst 2 uur op te moeten blijven was het destijds een blok aan je been dat je al zo vroeg moest stoppen met feesten. Het bier zakte altijd juist dan pas goed in en je was ook op het laatst van de avond pas los genoeg om daadwerkelijk met iedereen een praatje te durven maken. Terugdenkend aan die zomer van 1994 herinner ik me een aantal zaken. Dingen die ik me nog voor de geest kan halen alsof ze gister gebeurd zijn. Terwijl we toch spreken over maar liefst 21 jaar geleden, een volwassen mensenleven inmiddels.

Het was vooral erg warm die zomer. We vertrokken al vroeg in juli en zaten er twee volle weken. Werkelijk elke dag was het warm en we waanden ons dan ook een beetje in het buitenland. De camping waar wij verbleven was een kleine rustige camping en had een apart veldje waar de in tenten verblijvend jeugd mocht bivakkeren. We zaten er tussen jonge Nederlanders en een groepje Duitsers. Uiteraard wekte die laatste groep onze argwaan, we moesten er niets van hebben. Bovendien was er een WK voetbal gaande en was de groepsfase van het toernooi pas net voorbij en Nederland maakte nog een kans. Net als Duitsland. Onze oosterburen lagen er echter al snel uit, een uitschakeling welke wij uitgebreid vierden in de plaatselijke camping kantine, maar onze tijdelijke camping buren bleken geen voetbal liefhebbers. Ook wij proefden een paar dagen later het zuur van de uitschakeling en keerden diep teleurgesteld en lichtelijk agressief terug op de camping. We zeiden onderweg tegen elkaar dat die Duitsers, wellicht zeiden we moffen, of nou ja wellicht, we zeiden het uiteraard, beter maar niet te bijdehand konden gaan doen. En of ze dat deden? Nou we brachten de avond met ze door rond een kampvuur en dronken bier en wijn en hadden een top avond met ze. De rest van de vakantie trokken we veel met ze op en er ontstond een vakantie vriendschap zelfs.

Zo was er gedurende een aantal dagen ook een groep kinderen op de camping met gedragsproblemen. Moeilijk opvoedbare kinderen zeg maar. Die vonden het wel mooi om door ons opgenaaid te worden, of was het nou precies andersom? Dat er dan een stelletje lief zat te eten aan een picknick tafel en dat wij dan de kinderen uitdaagden om er op af te lopen en een keiharde boer te laten. Helemaal niet grappig toch eigenlijk? De groep kinderen was niet bij onze tent weg te slaan en de eerlijkheid gebiedt ook wel te zeggen dat dat niet in de laatste plaats kwam omdat ze standaard werden begeleid door twee leuke meiden. Ik bedenk me nu dan ook hoe die kids er vandaag de dag uitzien, volwassen mensen van bijna 30. In mijn beeld blijven ze altijd die kinderen van een jaartje of 9.

We hadden er een mooie tijd en kenden nauwelijks tot geen zorgen. We moesten nog 20 worden en wisten nog totaal niet wat het leven inhoudt. Wat is het lekker om af en toe terug te gaan naar die tijd toch?