Wooncomfort??

De regio Venlo is geen makkelijke markt. De huizen staan er doorgaans vrij lang in de verkoop en het aanbod is er immens. De tussenwoning welke wij daar in de verkoop hadden was daarop geen uitzondering. Integendeel misschien zelfs.

De eigenaar is met de noorderzon vertrokken. Vanuit zijn nieuwe adres in Canada mailt hij zo nu en dan en wat hij ook stuurt, nooit staat er informatie in waardoor we de woning meer verkoop geschikt kunnen maken. De prijs laten zakken is al helemaal uit den boze en verhuren doet hij niet via ons maar via een externe partij. De bezichtigingen gaan via een goede vriend van hem, die twee straten achter de betreffende woning woont. Vol goede moed bel ik bij hem aan.

Samen maken we de oversteek en via de achterzijde van de woning komen we bij het huis aan. De buren hebben al vaak geklaagd over hetgeen zich afspeelt in de woning. Zij hebben sterk het vermoeden dat de huurders niet alleen van groene plantjes houden in de 'zonnige tuin op het zuiden'. De schutting aan de achterkant ligt in ieder geval al plat, de tuin is goed zichtbaar zal ik maar zeggen. Voorzichtig betreden we de woning. De vriend spreekt gelukkig goed Duits want de huurders zouden Duitsers zijn van Turkse origine. De buren hadden het al opgemerkt aan de Duitse kentekenplaten op de riante Mercedes. We roepen vriendelijk hallo bij binnenkomst maar treffen niemand thuis aan. We lopen de woonkamer in en deze is gemeubileerd met een piano, een orgel, een tv meubel met daarop een computerscherm dat als televisie dient en een karig vloerkleedje. Geen stoel, geen bank, niets verder. De keuken is voorzien van een klein tafeltje met 2 stoelen en de koelkast is redelijk gevuld, toch een teken dat er mensen wonen. De koelkast is aangesloten op een verlengsnoer naar de woonkamer, aangezien alleen daar de stroom nog aangesloten is. We gaan naar boven en daar bevinden zich drie slaapkamers, met op elke kamer exact 1 eenpersoonsbed. Niets meer en niets minder. Op de zolder ten slotte bevindt zich de cv ketel welke in zijn geheel is afgesloten.

Eenmaal terug beneden wachten we tot de mensen arriveren die de woning willen bezichtigen. We maken een praatje met de betreffende buurman, mijn Limburgs werd even aardig op de proef gesteld, en in die tussentijd komen de bewoners thuis. Een kleine gedrongen Turkse man met grote snor, een zo mogelijk nog kleinere Turkse vrouw met hoofddoek en naar wat het leek hun dochter. De woning is dus werkelijk bewoond realiseer ik me en een half uurtje later sta ik nog na te praten met de bezichtigers maar werkelijk waar niemand zal het verbazen dat noch zij noch iemand anders een passend bod op deze woning heeft gedaan. Gelukkig staat hij inmiddels ook niet meer in de verkoop.

Het is toch werkelijk verbazend hoe sommige mensen kunnen wonen, toch ook nog hier in Nederland.