Stage lopen

De personeelsingang is aan de zijkant. Tientallen keren, zo niet vele malen vaker liep of fietste ik er langs. En nu mag ik via die ingang naar binnen, ik ben trots. Mijn schooltijd begint op z'n eind te lopen, het werkleven lonkt en ik ben er aan toe.

Het is 1994 en het Nederlands elftal ploetert in de Amerikaanse zon op een WK. Ruud Gullit zag het niet zitten en Johan Cruijff mocht het niet doen als coach. Ik imiteerde De Verlosser door het liedje 'As Dick me hullep nodig heb' hardop te zingen wat vrijwel altijd resulteerde in lachers op mijn hand. De pantalon was netjes en de blouse kraakhelder wit. Ik mocht gaan doen waar ik al jaren naar uitkeek, cd's verkopen!

Het was in de tijd dat de muziek alleen nog maar geluisterd kon worden op de digitale geluidsdrager. Vinyl was pas net vervangen en nog zeker niet hip. De mensen kozen een hoesje uit en kwamen bij mij aan de balie om te kopen, waarna ik vervolgens de geweldige eer had, althans zo voelde ik dat, om de betreffende cd uit de lades met duizenden cd's te pakken en deze in het betreffende hoesje te doen. In sommige gevallen diende het hoesje dan nog ingeseald te worden, afgesloten met een sticker welke je nooit in zijn geheel los kon krijgen. Wat als ultiem bewijs gold dat je de cd al eens open had gemaakt en ruilen dus niet langer toegestaan was. Het aller mooiste was nog wel dat ik, ja ik, mocht bepalen welke cd er in de cd speler ging die ervoor zorgde dat de hele muziek afdeling van muziek werd voorzien. Mijn eigen muzieksmaak galmde door de grote winkel heen, hoe gaaf was dat??

Ik herinner me dat het de tijd was dat Michael Jackson net een nieuw album uitbracht en dat dit voor enorme drukte zorgde aan de balie. De tijd van The Connells met 74-75. Ik hoorde het minstens 74-75 keer per dag aan. Wat te denken van The Crash Test Dummies met de geniale titel mmmm mmm mmm mmmm?  Of Nico Landers (WIE???) met 'Liefde in de nacht?' Gelukkig had ik een mede stageloper die van Snoop Dog hield, maar die mochten we dan weer niet te vaak in de cd speler gooien op de een of andere manier.

Mijn gedachten gingen de afgelopen week en in het bijzonder gister vaak uit naar die paar weken in de snikhete zomer van 1994. Mijn werkleven begon er en de enkele keren dat ik er de laatste tijd nog kwam zag ik nog steeds een aantal mensen uit die tijd hun werk doen. Toen nog wel, vanaf nu niet meer. De Vroom & Dreesmann is niet meer...